La revolución social es como el mar. Sus
olas se suceden, chocan con obstáculos que se presentan, aplastándolos o
haciéndolos retroceder a su paso. Con toda la violencia de alce
indomable, destruyen golpe tras golpe los vestigios del poder, de la
explotación y de la opresión. Una primera ola, inmensa e inesperada,
arrastró con ella a la dictadura de Moubarak. Una segunda hizo
retroceder al ejército que se disponía a tomar el poder. Una tercera
está levantándose hoy contra el nuevo orden que intentan imponer los
islamistas.
El verdadero torbellino revolucionario no obedece a
ninguna partido, a ningún líder, a ningún poder. Al contrario, son
enemigos irreconciliables. Serán barridos a medida que este se haga más
profundo. Entre la revolución social que subvertirá toda relación basada
en la explotación y la dominación, y los impostores, los líderes, los
amos, los partidos, los capitalistas, las autoridades de cualquier
calaña, solo puede haber lucha a ultranza. Porque la libertad y el fin
de la explotación presuponen la destrucción de todo poder y del
Capitalismo.
No es ninguna sorpresa que estos aspirantes a
poderosos intenten surfear la ola revolucionaria que invade actualmente
el país del Nilo; ninguna sorpresa si los nuevos líderes intentan
imponerse engañando y embaucando, con la ayuda de los medios de masas y
gobiernos de aquí que hablan de la “oposición”; ninguna sorpresa que el
verdadero alce revolucionario se traduzca en el programa de algún
partido político, algún referéndum, alguna bandera y lo reconozca algún
feudo del poder del mundo. Obviamente, lxs que luchan hoy en Egipto
contra el poder actual no forma un bloque homogéneo, ni tampoco aspiran
todxs a una verdadera revolución social. Las luchas en curso están
atravesadas por miles de contradicciones: entre opositores que exigen
una asamblea constituyente sin la influencia preponderante de los
ilsamistas y lxs que no ven la salvación en la democracia parlamentaria,
lxs que se pegan por aumentos de salarios y condiciones de trabajo más
aceptavles y lxs que quieren expulsar a toda la patronal, entre los que
se pegan pero sin poner en cuestion los prejuicios, la moral dominante,
las tradiciones de opresión milenaria y lxs que luchan tanto contra el
poder estatal como contra el peso agobiante del patriarcado en un solo y
único combate, lxs que alzan la bandera nacional y lxs que unen sus
combates a la lucha de los explotados en todas partes del mundo… Pero es
sin duda ahí donde se encuentra la fuerza de la revolución que está en
curso en Egipto: más allá de todas la contradicciones, nació en las
entraña de lxs explotadxs y oprimidxs. Es ahí donde se libra la
verdadera batalla.
Lo que está pasando en Egipto, tendrá eco allá
donde la gente está en lucha por el mundo. Si durante años, los
ilsamistas de cualquier tendencia han sabido presentarse como los
combatientes sociales ante millones de personas en el planeta, se les
caerá la máscara quizá hoy en Egipto, como ya ha caído en otras (véase
el sur de Túnez). La revolución social en Egipto será, quizá, la tumba
de los islamistas y de la reacción religiosa camuflada detrás de una
supuesta emancipación social.
En la base de la solidaridad
revolucionaria internacional, se encuentra su propio reconocimiento en
las batallas libradas en otro sitio. Quedarse como espectadores del
arranque insurreccional en Egipto solo puede contribuir a su aislamiento
y sofoco. Para apoyar y reforzar el verdadero alce revolucionario, que
aspira a terminar con toda explotación y poder, hay que actuar. Lanzarse
a la pelea armadxs con la idea de la libertad, la auténtica.
Así,
creemos oportuno lanzar un llamado a pasar al ataque, a apoyar la ola
revolucionaria en curso en Egipto, allá donde estemos, con nuestras
propias ideas, con nuestros propios medios. Si en Alejandría, en El
Cairo, en Mahalla… miles de personas se tiran a la batalla por un mundo
nuevo, procuremos que cualquier representante del Estado y del Capital
egipcio en cualquier parte del mundo se encuentre con el conflicto ha
llegado a su puerto. Que cualquier estatal, capitalista y siervo del
orden del mundo entero sienta en su cuello el soplido de la revolución
social
¡Tejamos lazos de acción entre los focos insurreccionales en todas partes del mundo!
¡Por la destrucción de todo Poder!
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
By ContraInfo.
zondag 24 februari 2013
vrijdag 15 februari 2013
Some disorder news
Beyond all borders, long live the revolt – As an
echo to the multiple movements of revolt in Egypt against the new power,
for freedom and the end of all exploitation, the residence of the
Egyptian ambassador, Fatma El Zahraa Ottman, in Brussels was attacked by
unknown persons. During the night, the attackers broke the windows,
threw paint on the building and started a fire in front of it, escaping
before the arrival of the police. The ambassador, the representation of
Egyptian power in Belgium, was at home during the attack.
State Security worries… - The State Security approached a person, proposing him to become a snitch and give information about the activities of the anarchist movement in Brussels. The person refused. But it seems the State Security is, among other things, worried about the arsons against cars belonging to eurocrats and personnel of the NATO in Brussels, which by the way can be recognised by their number plate, starting with “EUR” or the number “8″.
The shadows of revolt – In Anderlecht, an area of Brussels, the sabotage and destruction of electrical implants alimenting the public lightning are spreading like a fleck of oil. It might seem small, but in fact, it’s an important aspect of the society of control. It’s a good angle by the way to attack the electrical grid everywhere, since it is this grid, with its cables, implants and transformers which aliment the system, its factories of death, its instruments of control, its temples of consumption…
And bang! – Unknown persons exploded two big firecrackers against the windows of the police station in Droixhe (Liège). The explosion broke the windows and gave the policemen inside the building a moment of fear… This attack happened a few days after the Brussels’ police shot Yacine, who is still in a coma.
Incidents & sabotages – Voluntary or not, the press doesn’t specify, but anyway, several areas of Brussels remained more than a day without Internet, television and telephone just before New Years’ Eve. The dependance of technology and the flux of informations got disturbed for a moment.
Bravo! – In Brussels, the offices of the organisation for prevention and security “Bravvo” were destroyed by a criminal arson. Bravvo manages the prevention services, participates in the security mania (for example by giving out money to those who install video-surveillance in their shops or houses) and is responsible for the “administrative fines” to punish “anti-social behavior”.
Five prison guards K.O. – A prisoner in Saint-Gilles (Brussels) managed to send five guards to the hospital. When they escorted him to the disciplinary commission, the prisoner attacked them. Fists in the faces of all those who lock up other persons!
Let’s attack capital in its vehicles – On several places in Brussels, Charleroi and Liège, trucks and vans belonging to different companies were put on fire. It’s in fact a quite easy way to damage the capitalists and the functioning of the daily exploitation: find their vehicles and put them out of use.
Translation of "Brèves du désordre 32", Hors Service 32, January 15th, 2013.
-
Disturbing fires - Apparently, some persons were not pressed to get to work. Over two weeks several arsons disturbed the metro-network in Brussels. Next to the South Station, a fire destroyed a technical implant. In Anderlecht and Laeken, fires on the tracks sabotaged the traffic. Let’s live this liberated time in an nice way.
Fire to the prison – In front of the prison of Andenne, tires were put on fire around 9 ‘o clock in the evening on the rail track along the prison wall. “Freedom” and “Long live revolt” were screamed, next there were fireworks. The train traffic was disturbed, total chaos for the prison guards and the police. Police came massively to the prison and stayed several hours to prevent any movement of revolt.
Solidarious sabotage – In Bruxelles, machines were sabotages on the construction site of Eurovia in solidarity with the individuals in struggle against the construction of a new airport next to Nantes (France). Eurovia is a part of the Vinci group who wants to construct this new airport. In several places in France and elsewhere, attacks, sabotages and actions took place against the future constructors or partisans of this monstrous project.
A grid out of use – During the night, a building of Belgacom (Belgian telecommunications company) in Ghent was put on fire. The damage is big. A spokesperson of Belgacom explains: “The damages of this criminal arson to our building are enormous. The wing of the technicians, with a lots of computers and offices, has been almost entirely destroyed. All material was burned.” Several vehicles of Belgacom, parked next to the building, were also destroyed. Telephone and Internet was disturbed in a part of Ghent, and the data-network of the banks and the ATM’s was out of service for several days due to this attack.
Translation of "Brèves du désordre 31", Hors Service 31, December 26th, 2012
-
“There was a police station… and now it’s not there anymore” - Early in the morning, unknown persons broke the windows of a police station in Hasselt and put fire to it. The arson destroyed a part of the building. Once more, a small attack like this one shows the vulnerability of the police. It’s just a matter of choosing the right moment and the right place to attack the protectors of the State.
Revolt in the detention centre - Clandestine persons locked up in the deportation camp of Bruges revolted: they barricaded the “living space”, ravaged it and then fought for several hours with the anti-riot police. Later, a fire erupted, but firemen unluckily quickly put it out. Solidarity with those who revolt against imprisonment; may no revolt stay isolated inside a detention centre, a prison, a school, a neighbourhood.
Fire to the temples of consumption – A criminal arson damaged the buildings of a shopping mall next to Antwerp. Construction works were going on there, and the fire was put to the construction material.
No party for yuppies – The new, very fancy disco K-Nal, installed next to the canal in Brussels, is clearly not appreciated by everyone in this area where the refusal of State order is alive. The opening of this fancy project of gentrification clashed with some incendiaries. The arson destroyed a mayor part of the disco.
Translation of "Brèves du désordre 30", Hors Service 30, December 7th, 2012.
By 325.
State Security worries… - The State Security approached a person, proposing him to become a snitch and give information about the activities of the anarchist movement in Brussels. The person refused. But it seems the State Security is, among other things, worried about the arsons against cars belonging to eurocrats and personnel of the NATO in Brussels, which by the way can be recognised by their number plate, starting with “EUR” or the number “8″.
The shadows of revolt – In Anderlecht, an area of Brussels, the sabotage and destruction of electrical implants alimenting the public lightning are spreading like a fleck of oil. It might seem small, but in fact, it’s an important aspect of the society of control. It’s a good angle by the way to attack the electrical grid everywhere, since it is this grid, with its cables, implants and transformers which aliment the system, its factories of death, its instruments of control, its temples of consumption…
And bang! – Unknown persons exploded two big firecrackers against the windows of the police station in Droixhe (Liège). The explosion broke the windows and gave the policemen inside the building a moment of fear… This attack happened a few days after the Brussels’ police shot Yacine, who is still in a coma.
Incidents & sabotages – Voluntary or not, the press doesn’t specify, but anyway, several areas of Brussels remained more than a day without Internet, television and telephone just before New Years’ Eve. The dependance of technology and the flux of informations got disturbed for a moment.
Bravo! – In Brussels, the offices of the organisation for prevention and security “Bravvo” were destroyed by a criminal arson. Bravvo manages the prevention services, participates in the security mania (for example by giving out money to those who install video-surveillance in their shops or houses) and is responsible for the “administrative fines” to punish “anti-social behavior”.
Five prison guards K.O. – A prisoner in Saint-Gilles (Brussels) managed to send five guards to the hospital. When they escorted him to the disciplinary commission, the prisoner attacked them. Fists in the faces of all those who lock up other persons!
Let’s attack capital in its vehicles – On several places in Brussels, Charleroi and Liège, trucks and vans belonging to different companies were put on fire. It’s in fact a quite easy way to damage the capitalists and the functioning of the daily exploitation: find their vehicles and put them out of use.
Translation of "Brèves du désordre 32", Hors Service 32, January 15th, 2013.
-
Disturbing fires - Apparently, some persons were not pressed to get to work. Over two weeks several arsons disturbed the metro-network in Brussels. Next to the South Station, a fire destroyed a technical implant. In Anderlecht and Laeken, fires on the tracks sabotaged the traffic. Let’s live this liberated time in an nice way.
Fire to the prison – In front of the prison of Andenne, tires were put on fire around 9 ‘o clock in the evening on the rail track along the prison wall. “Freedom” and “Long live revolt” were screamed, next there were fireworks. The train traffic was disturbed, total chaos for the prison guards and the police. Police came massively to the prison and stayed several hours to prevent any movement of revolt.
Solidarious sabotage – In Bruxelles, machines were sabotages on the construction site of Eurovia in solidarity with the individuals in struggle against the construction of a new airport next to Nantes (France). Eurovia is a part of the Vinci group who wants to construct this new airport. In several places in France and elsewhere, attacks, sabotages and actions took place against the future constructors or partisans of this monstrous project.
A grid out of use – During the night, a building of Belgacom (Belgian telecommunications company) in Ghent was put on fire. The damage is big. A spokesperson of Belgacom explains: “The damages of this criminal arson to our building are enormous. The wing of the technicians, with a lots of computers and offices, has been almost entirely destroyed. All material was burned.” Several vehicles of Belgacom, parked next to the building, were also destroyed. Telephone and Internet was disturbed in a part of Ghent, and the data-network of the banks and the ATM’s was out of service for several days due to this attack.
Translation of "Brèves du désordre 31", Hors Service 31, December 26th, 2012
-
“There was a police station… and now it’s not there anymore” - Early in the morning, unknown persons broke the windows of a police station in Hasselt and put fire to it. The arson destroyed a part of the building. Once more, a small attack like this one shows the vulnerability of the police. It’s just a matter of choosing the right moment and the right place to attack the protectors of the State.
Revolt in the detention centre - Clandestine persons locked up in the deportation camp of Bruges revolted: they barricaded the “living space”, ravaged it and then fought for several hours with the anti-riot police. Later, a fire erupted, but firemen unluckily quickly put it out. Solidarity with those who revolt against imprisonment; may no revolt stay isolated inside a detention centre, a prison, a school, a neighbourhood.
Fire to the temples of consumption – A criminal arson damaged the buildings of a shopping mall next to Antwerp. Construction works were going on there, and the fire was put to the construction material.
No party for yuppies – The new, very fancy disco K-Nal, installed next to the canal in Brussels, is clearly not appreciated by everyone in this area where the refusal of State order is alive. The opening of this fancy project of gentrification clashed with some incendiaries. The arson destroyed a mayor part of the disco.
Translation of "Brèves du désordre 30", Hors Service 30, December 7th, 2012.
By 325.
dinsdag 12 februari 2013
Egitto. Come il mare
La rivoluzione sociale è come il mare. Le sue onde incalzano, urtano
contro gli ostacoli che affiorano, schiacciandoli o indietreggiando. Con
tutta la violenza di uno slancio indomabile, distruggono colpo dopo
colpo le vestigia del potere, dello sfruttamento e dell'oppressione. Una
prima ondata, immensa e inaspettata, ha travolto la dittatura di
Mubarak. Una seconda ha fatto ripiegare l'esercito che si apprestava a
prendere il potere. Una terza si sta sollevando oggi contro il nuovo
ordine che gli islamisti cercano di imporre.
La vera bufera rivoluzionaria non obbedisce a nessun partito, a
nessun capo, a nessun potere. Al contrario, essi sono i suoi nemici
irreconciliabili. Verranno spazzati via man mano che questa si
approfondisce. Tra la rivoluzione sociale che sovvertirà ogni rapporto
basato sullo sfruttamento e il potere, e gli impostori, i capi, i
padroni, i partiti, i capitalisti, gli autoritari d'ogni pelo, non ci
può essere che lotta ad oltranza. Perché la libertà e la fine dello
sfruttamento presuppongono la distruzione di ogni potere e del
capitalismo.
Non è sorprendente che gli aspiranti al potere cerchino di
cavalcare l'ondata rivoluzionaria che si infrange attualmente sul paese
del Nilo; non è sorprendente che nuovi leader cerchino di imporsi
ingannando e mentendo, aiutati dai media e dai governi del posto che
parlano di «opposizione»; non è sorprendente che l'autentico slancio
rivoluzionario non sia traducibile da alcun programma di partito, da
nessun referendum, da nessuna bandiera e non venga riconosciuto da
nessun feudo di potere nel mondo. Certo, coloro che oggi si battono in
Egitto contro l'attuale potere non costituiscono un blocco omogeneo,
così come non aspirano tutti ad una vera e propria rivoluzione sociale.
Le lotte in corso sono attraversate da migliaia di contraddizioni: fra
oppositori che esigono un'assemblea costituente senza una preponderante
influenza islamista e quelli che non vedono salvezza nella democrazia
parlamentare, fra chi si batte per gli aumenti salariali e condizioni di
lavoro più accettabili e chi vuole cacciare tutti i padroni, fra quelli
che lottano ma senza mai mettere in discussione i pregiudizi, la morale
dominante, le tradizioni d'oppressione millenaria e quelle che lottano
allo stesso modo contro il potere statale e contro il peso soffocante
del patriarcato in una sola medesima battaglia, fra coloro che
brandiscono la bandiera nazionale e coloro che legano la propria lotta a
quella degli sfruttati d'ogni latitudine... Ma forse è proprio là che
si situa la forza della rivoluzione che è in corso in Egitto: al di là
di tutte le contraddizioni, essa è nata nelle viscere degli sfruttati e
degli oppressi. È qui che si sviluppa l'autentica lotta.
Ciò che accade in Egitto conoscerà echi ovunque ci siano al mondo
persone che lottano. Se per anni gli islamisti di ogni tendenza hanno
potuto presentarsi come combattenti sociali davanti a milioni di persone
sul pianeta, forse la loro maschera cadrà oggi in Egitto, come sta
cadendo in altri paesi (pensiamo al sud della Tunisia). La rivoluzione
sociale in Egitto sarà forse la tomba degli islamisti e della reazione
religiosa che si camuffa in una presunta emancipazione sociale.
Alla base della solidarietà rivoluzionaria internazionale si situa
il proprio riconoscimento nelle battaglie che si scatenano altrove.
Restare spettatori del sussulto insurrezionale in Egitto può contribuire
solo al suo isolamento e al suo soffocamento. Per sostenere e
rafforzare il vero slancio rivoluzionario laggiù, quello che vuole farla
finita con ogni sfruttamento ed ogni dominio, bisogna agire. Gettarsi
nella mischia armati dell'idea della libertà, quella vera.
Riteniamo quindi opportuno lanciare un appello per passare
all'attacco, per sostenere, laddove ci troviamo, con le nostre idee e
con i nostri mezzi, l'ondata rivoluzionaria in corso in Egitto. Se ad
Alessandria, al Cairo, a Malhalla... migliaia di persone si gettano
nella mischia perché aspirano a un mondo nuovo, facciamo in modo che
ogni rappresentante dello Stato e del capitale egiziano ovunque nel
mondo ritrovi il conflitto ricondotto alla propria porta. Che ogni
statista, capitalista e servitore dell'ordine del mondo intero senta sul
collo il soffio della rivoluzione sociale.
Tessiamo legami d'azione tra focolai insurrezionali dappertutto nel mondo!
Per la distruzione di ogni potere!
[11/1/2013 - tradotto da qui]
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
By Finimondo
[Αίγυπτος] Σαν τη θάλασσα: Για μια διεθνή επαναστατική αλληλεγγύη
Η κοινωνική επανάσταση είναι σαν τη θάλασσα.
Τα κύματά της διαδέχονται το ένα τ’ άλλο, προσκρούοντας σ’ εμπόδια που
παρουσιάζονται, συνθλίβοντάς τα ή υποχωρώντας μπροστά τους. Με όλη τη
βία μιας αδάμαστης ορμής, καταστρέφουν με το κάθε τους χτύπημα τα στερνά
υπολείμματα της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ένα
πρώτο κύμα, πελώριο κι αναπάντεχο, παρέσυρε μαζί του τη δικτατορία του
Μουμπάρακ. Ένα δεύτερο έκανε να οπισθοχωρήσει το στρατό που ετοιμαζόταν
να πάρει την εξουσία. Ένα τρίτο υψώνεται σήμερα εναντίον της νέας τάξης
που επιζητούν να επιβάλλουν οι ισλαμιστές.
Η
αληθινή επαναστατική δίνη δεν υπακούει σε κανένα κόμμα, σε κανέναν
αρχηγό, σε καμιά εξουσία. Αντιθέτως, είναι οι εχθροί της, με τους
οποίους καμιά συμφιλίωση δεν μπορεί να υπάρξει. Όσο αυτή βαθαίνει
εκείνοι θα εκμηδενιστούν. Ανάμεσα στην κοινωνική επανάσταση που θ’
ανατρέψει κάθε σχέση βασισμένη στην εκμετάλλευση και την κυριαρχία, και
τους απατεώνες, τους αρχηγούς, τους αφέντες, τα κόμματα, τους
καπιταλιστές, τους εξουσιαστές παντός είδους, δεν μπορεί να υπάρχει παρά
ένας αγώνας μέχρι εσχάτων. Γιατί η λευτεριά και το τέλος της
εκμετάλλευσης προϋποθέτουν την καταστροφή του καπιταλισμού και κάθε
εξουσίας.
Καμιά έκπληξη δεν προκαλεί το
ότι νέοι επίδοξοι ισχυροί επιζητούν να καβαλήσουν το επαναστατικό κύμα
που σκάει αυτόν τον καιρό πάνω στις χώρες του Νείλου· καμιά έκπληξη που
νέοι αρχηγοί επιζητούν να επιβληθούν, ξεγελώντας κι εξαπατώντας, με τη
βοήθεια των εδώ μίντια και κυβερνήσεων που μιλούν για την
«αντιπολίτευση»˙ καμιά έκπληξη που η πραγματική επαναστατική ορμή δε
μεταφράζεται σε κανένα πρόγραμμα κομμάτων, κανένα δημοψήφισμα, καμιά
σημαία και δεν αναγνωρίζεται από κανένα τσιφλίκι της εξουσίας ανά τον
κόσμο.
Σίγουρα όσοι αγωνίζονται σήμερα
στην Αίγυπτο εναντίον της τωρινής εξουσίας δεν αποτελούν μια ομοιογενή
ομάδα, ούτε λαχταρούν όλοι μια πραγματική κοινωνική επανάσταση. Χιλιάδες
αντιφάσεις διέπουν τους αγώνες που γίνονται: ανάμεσα στους
αντικαθεστωτικούς που ζητούν μια συντακτική συνέλευση δίχως τη
δεσπόζουσα επιρροή των ισλαμιστών κι εκείνους που δε βλέπουν σωτηρία
στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, αυτούς που αγωνίζονται για αυξήσεις
μισθών και καλύτερες συνθήκες εργασίας κι εκείνους που θέλουν να
κυνηγήσουν όλα τ’ αφεντικά, ανάμεσα σ’ αυτούς που αγωνίζονται δίχως όμως
να θέτουν υπό αμφισβήτηση τις προκαταλήψεις, την κυρίαρχη ηθική, τις
παραδόσεις αιώνων καταπίεσης, κι εκείνες που πολεμούν τόσο ενάντια στην
κρατική εξουσία όσο και ενάντια στο συντριπτικό βάρος της πατριαρχίας
στα πλαίσια ενός αξεδιάλυτου αγώνα, αυτούς που κραδαίνουν την εθνική
σημαία κι εκείνους που συνδέουν τις μάχες τους με τον αγώνα των
εκμεταλλευομένων οπουδήποτε αλλού στον κόσμο… Εκεί όμως βρίσκεται
σίγουρα η δύναμη της επανάστασης που εξελίσσεται στην Αίγυπτο: πέρα απ’
όλες τις αντιφάσεις, γεννιέται στα σπλάχνα των εκμεταλλευομένων και
καταπιεσμένων. Εδώ είναι που δίνεται η αληθινή μάχη.
Στη βάση της διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης, βρίσκεται η ίδια η αναγνώρισή της στις μάχες που δίνονται αλλού. Μένοντας θεατές απέναντι σ’ αυτό το εξεγερτικό σκίρτημα στην Αίγυπτο μονάχα στην απομόνωσή και την κατάπνιξή του βοηθάμε. Για να στηρίξουμε και να ενισχύσουμε την πραγματική επαναστατική ορμή εκεί, την ορμή που φιλοδοξεί να τελειώσει μια και καλή με κάθε είδους εκμετάλλευση και κάθε εξουσία, πρέπει να δράσουμε. Να βουτήξουμε σ’ αυτή τη σύγκρουση οπλισμένοι με την ιδέα της λευτεριάς, της αληθινής.
Πιστεύουμε λοιπόν πως είναι η στιγμή για ένα κάλεσμα να περάσουμε στην επίθεση, να στηρίξουμε, εκεί όπου βρισκόμαστε, με τις δικές μας ιδέες, τα δικά μας μέσα, το επαναστατικό κύμα στην Αίγυπτο. Αν στην Αλεξάνδρεια, στο Κάιρο, στο Ελ Μαχαλά… χιλιάδες άνθρωποι ορμούν στη μάχη για έναν καινούριο κόσμο, ας δράσουμε ώστε σε κάθε γωνιά του κόσμου κάθε εκπρόσωπος του κράτους και του αιγυπτιακού κεφαλαίου να βρει τη σύγκρουση μπροστά στο κατώφλι του. Κάθε κρατιστής, καπιταλιστής κι υπηρέτης της τάξης ολόκληρου του κόσμου να νιώσει στο σβέρκο του την ανάσα της κοινωνικής επανάστασης.
Ας χτίσουμε δεσμούς δράσης ανάμεσα στις εξεγερτικές εστίες σε ολόκληρο τον κόσμο!
Για την καταστροφή κάθε εξουσίας!
[11-1/2013]
πηγή
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
By ContraInfo
Terra bruciata
L'aria che respiriamo diventa ogni giorno più polverosa. L'intera
città sembra essere in corso di ristrutturazione. Le gru si drizzano
sopra le nostre teste, grandi opere vengono avviate, vecchi edifici sono
trasformati in loft. Il volto di Bruxelles sta per cambiare, il potere
ha deciso così. Parlano di progresso, di maggiore durata, di
miglioramenti, di sicurezza. Tutte parole che vogliono dire la stessa
cosa: ordine, ordine e ancora ordine.
Ogni progetto di rinnovamento, ogni nuova costruzione, ogni
cantiere rivela l'antico sogno dei potenti: trasformare l'ambiente per
trasformare gli individui. Per loro, un prigioniero messo in una gabbia
dorata non si ribellerà così in fretta di quando si trova rinchiuso in
una lurida cella. Per noi anarchici, la questione non è mai stata il
colore e la dimensione delle gabbie, ma la loro stessa esistenza. È per
questo che scorgiamo dietro qualsiasi progetto di riammodernamento dei
quartieri la volontà dei direttori carcerari che governano questo mondo.
Alcuni progetti sono in qualche modo più facili da smascherare di
altri. I loft e le "abitazioni ecologiche" che vengono costruiti
attualmente lungo il canale non sono altro che un muro attorno ad un
quartiere meno controllabile come Molenbeek. E le torri in costruzione
all'ingresso di Cureghem, accanto alla stazione del Midi, nient'altro
che torrette di guardia, fortezze che marcano la separazione tra il
centro cittadino (che si vorrebbe ricco, accogliente, rispettoso
dell'ordine) e il quartiere di Anderlecht (povero, diffidente e ostile
all'ordine).
D'altra parte, ci sono ad esempio tutti quei famosi "contratti di
quartiere", quei miscugli urbanistici basati su misure sedicenti sociali
e repressive. Vi si parla sia di mettere (o di levare) qualche panchina
e di aprire un asilo nido che della costruzione di un commissariato
nelle vicinanze, di un'antenna di vigilanza, della ristrutturazione di
edifici per richiamare i ceti più agiati della popolazione,
dell'installazione di telecamere. Non a caso il potere si diletta a
mescolare aspetti cosiddetti sociali e aspetti repressivi. Secondo noi,
non si tratta di rifiutare una parte per accettarne un'altra: è
l'insieme di quei piani che deve essere combattuto.
Le avete già viste — tutte quelle brave persone, quei gentili
artisti-architetti coi loro computer portatili, quegli accademici
creativi che pretendono di rendere il quartiere "più accogliente"! Li
vediamo piazzarsi all'angolo delle strade in confortevoli uffici
dall'aria abbastanza alternativa; dietro ai loro computer disegnano i
piani della città futura. Parlano di "trasformare la città", ma in
effetti la loro missione è quella di "trasformare gli abitanti". Danno
man forte al potere. Mentre qualcuno predispone sempre più sbirri,
uniformi e videocamere, loro giocano la carta dell'oppressione morbida.
Il loro obiettivo è esattamente lo stesso e la gentilezza da parte
nostra non farà loro cambiare parere.
Il lato malefico di tutto ciò è che ogni timida critica,
ogni ulteriore residuo di apertura al "dialogo" con tutti questi
disegnatori di piani, con questi sviluppatori di progetti, con questi
tizi col paniere colmo di biodemocrazia-raccolta differenziata
locale-animazione di quartiere, verranno incorporati negli stessi loro
progetti. Finché continuiamo ad essere disponibili a discutere col
potere, questo potrà sempre concederci un posticino da qualche parte
conservando il suo sogno repressivo. Ci inviterà a partecipare alla
nostra stessa oppressione, al nostro stesso asservimento. La democrazia
urbanistica non è mai stata altro che la possibilità di decidere il
colore della propria gabbia.
Dobbiamo prendere una decisione. O continuiamo ad accettare che il
potere disegni i contorni delle nostre vite, erigendo quegli edifici,
scavando i suoi tunnel, imponendo i suoi sbirri, inviando il suo
esercito di architetti alternativi ed ambientalisti. O decidiamo di
lottare, non per salvaguardare qualcosa, tanto meno per "difenderci", ma
per mettere i bastoni fra le ruote del potere. E per far questo, non
c'è bisogno di grosse dimostrazioni di forza. Una tanica di benzina e
qualche fiammifero possono bastare.
Translation of "Terre brulée", Hors Service 31, 26 December 2012
By FinimondoNé legge, né sharia
Spesso coloro che si spacciano per avversari partono di fatto dalla
stessa base, condividendo una medesima logica, ed è solo la facciata
delle loro "soluzioni" a differenziarli. Prendiamo per esempio i
politici. Tutti vogliono distinguersi gli uni dagli altri, proponendo
altri "programmi". Ma tutti concordano sul fatto d'essere loro,
i politici di ogni razza, i soli in grado di organizzare la convivenza
sociale. Nessun politico crede alla capacità di qualsiasi essere umano
di organizzare da sé la propria vita, in base ai propri desideri e
bisogni, insieme ad altri.
Lo spettacolo che hanno inscenato poliziotti e militanti islamisti
la scorsa settimana a Molenbeek è dello stesso genere. I poliziotti
vogliono far rispettare la legge dello Stato, gli islamisti pretendono
di battersi per la legge di Dio. Tutti sono d'accordo sulla sostanza:
occorre una legge, in quanto le persone, gli individui, non sono capaci
di – peggio, non devono in alcun caso – avere la libertà di
decidere da sé la propria vita, né come relazionarsi con gli altri.
Certo, ci sono leggi che lasciano più "margini di manovra" di altre, ma
in fondo si tratta pur sempre del regolamento di quella enorme galera
che è la società attuale. Poliziotti, Stato, islamisti: tutti quanti
credono in una cosa sola: l'Autorità. Il loro grande nemico comune è la
libertà. Lo Stato lo dimostra bene reprimendo tutti quelli che rimettono
in discussione il sistema attuale, che si prendono la libertà
battendosi per un cambiamento radicale. Gli islamisti lo dimostrano bene
reprimendo tutti quelli che vogliono vivere liberi, fuori dalla
costrizione, sia che ciò accada nel quotidiano tentando di imporre la
loro morale e le loro punizioni affliggenti a qualsiasi "peccatore", sia
che ciò accada altrove nel mondo sotto i regimi islamisti che
sterminano ogni opposizione, ogni libertà, ogni volontà individuale.
Viviamo in un mondo, in una città, pieni di tensioni, di tensioni
sociali tra ricchi e poveri, fra dirigenti e subalterni, fra sfruttatori
e sfruttati. I conflitti non sono rari e si esprimono in mille maniere
nel corso degli scontri nei quartieri, negli scioperi selvaggi nelle
aziende, nel rifiuto di sottomettersi all'autorità statale, nelle
rivolte, nei sabotaggi del tran-tran quotidiano. Tutti sentono
che nulla sta per migliorare, che le contrapposizioni diventeranno
sempre più forti e che bisognerà lottare, insorgere affinché un
cambiamento radicale e profondo diventi possibile. Non è un caso se oggi
lo Stato si rafforza da tutte le parti, pensando perfino di mandare i
militari nelle strade di Bruxelles per piegarci. Non è un caso se forze
reazionarie e autoritarie come gli islamisti cercano di porsi "alla
testa" della conflittualità sociale. Perché tutti sentono che la
situazione sta per esplodere, ma nessuno sa dove questo ci potrebbe
condurre. E tutti costoro, dallo Stato passando per i partiti politici
agli islamisti e ai fascisti, vogliono il Potere e temono la libertà che
diventa possibile nel corso delle esplosioni sociali. Tutti vogliono
governarci, imporci quello che si deve e non deve fare, quello che si
deve pensare e che si deve provare.
Non useremo mezzi termini di fronte alla situazione attuale: noi
siamo rivoluzionari e anarchici, non vogliamo comandare nessuno e da
molto tempo ormai abbiamo dichiarato guerra ad ogni forma di Autorità.
Che sia statale o islamista, democratica o fascista, qualsiasi autorità è
nemica della libertà. Qualsiasi autorità cercherà sempre di
condannarci, rinchiuderci, eliminarci non appena inizieremo a pensare da
noi stessi, ad agire da noi stessi, ad avere fiducia nelle nostre
capacità di trasformare radicalmente questo mondo.
Allora, di fronte ai tentativi degli islamisti di accaparrarsi il
malcontento latente e la rivolta, di fronte a coloro che pretendono di
combattere le autorità oggi per sostituirle di fatto domani con altre
autorità, di fronte allo Stato che si appresta a stringere la morsa per
tutti: autoritari di ogni risma, andate a farvi fottere!
Poveri
Molto spesso si tende a prestare attenzione solo a ciò che è
materiale, misurabile quantitativamente. Così siamo portati a
considerare la miseria che regna in questa società unicamente dal punto
di vista della povertà materiale, in altre parole della mancanza di denaro.
Ma il capitalismo non ci toglie soltanto i mezzi materiali per vivere
come meglio ci aggrada. Non ci obbliga soltanto ad andare a lavorare o a
genufletterci davanti alle istituzioni di beneficenza sociale. Non ci
impone soltanto di sopravvivere in un ambiente contaminato
dall'industria, intossicato dalla sua produzione di oggetti inutili e
nocivi, irradiato dal suo impressionante apparato nucleare che rende
tutti dipendenti dallo Stato e dai suoi specialisti di fronte ai rischi e
alle catastrofi conseguenti. No, non si tratta solo di questo.
Ciò che è forse peggiore del nostro impoverimento materiale, è la miseria emozionale
imperante in questa società, che è generata dall'insieme dei rapporti
sociali che delineano il volto infame di questo mondo. Passiamo di
depressione in depressione, assistiamo a suicidio dopo suicidio, vediamo
relazioni e rapporti impregnati di diffidenza, competizione, violenza
ed ipocrisia, mentre le più svariate sostanze ci nascondono per qualche
istante una realtà laida e brutale. I nostri sogni e desideri non vanno
oltre il triste orizzonte dell'esistente: l'avventura, l'ignoto, la
passione... sono banditi e non si possono sperimentare che per procura
(attraverso film, videogiochi, ecc.). La tristezza ci incatena quanto
l'ombra del carcere, la galera del lavoro, il bisogno di soldi.
Questo mondo ha perfino inventato tutto un ventaglio di «guaritori»
e di «rimedi» per questa miseria meno «visibile», più intima. Dagli
psichiatri agli psicologi, dalle droghe agli antidepressivi, dai momenti
di «svago» come la serata in un locale al sabato sera o la partita di
calcio del giorno dopo ai simulacri di felicità vissuti da spettatori
davanti ad uno schermo qualsiasi (interattivo come internet o passivo
come la televisione)... un intero commercio viene imbastito sulla
miseria affettiva ed emozionale. Tuttavia, ancor meno che per la povertà
materiale, non c'è «rimedio» che possa essere sufficiente. La tristezza
ritorna sempre, si avvinghia agli esseri umani, li perseguita e li
bracca...
Però esiste qualcos'altro. Ben dissimulato dal potere, distante
dalla consuetudine, soffocato dall'ordine sociale. Non è una scappatoia,
non è un addio definitivo alla tristezza, ma è un inizio: dal
momento in cui decidiamo di non subire più, ma di agire; di non
rassegnarci più ma di ribellarci; di non trascinarci più ma di vivere,
la tristezza comincia a dissolversi. Insorgendo, non procediamo solo in
modo offensivo contro ciò che ci soffoca e ci opprime, ma — cosa forse
più importante — conquistiamo la gioia di vivere, la felicità
dei rapporti fra insorti complici, la sincerità e l'audacia in ciò che
pensiamo e in ciò che facciamo. La «felicità» in effetti non consiste
nell'accumulazione di danaro, nell'esercizio del potere sugli altri, in
un qualsivoglia aldilà, ma ad esempio nella dolce coerenza fra ciò che pensiamo e ciò che facciamo.
La tristezza proviene dal fatto che non riusciamo più a riconoscerci
quando ci osserviamo in uno specchio, dritto negli occhi. Che la
generosità del nostro essere, dei nostri pensieri, dei nostri atti è
sostituita dalla diffidenza, dalla fuga, dall'arretramento. Che la
nostra vita non sembra avere alcun valore, perché questo mondo non
glielo darà mai uno. Che abbiamo smesso di cercare di conquistare la capacità di dare noi stessi un valore alla nostra vita.
Tutta la ricchezza della nostra esistenza è là, davanti ai nostri
occhi. Basta allungare le braccia, con le mani armate di fiducia, di
idee e di libertà. È attraverso la ricerca della libertà e la rivolta contro un'esistenza priva di significato che cacceremo le tenebre dai nostri cuori.
Tutto inizia oggi
In Grecia, lo spettro della rivolta del dicembre 2008, che aveva
scosso fortemente il paese in seguito all'omicidio di Alexis da parte
degli sbirri, da mesi aleggiava assillante. In effetti, di fronte
all'impoverimento senza precedenti della Grecia, all'impossibilità di
pervenire a qualsivoglia "miglioramento" della situazione economica e
sociale, col giro di vite esercitato sull'intera popolazione nel nome
della conservazione del sistema e del potere, in tanti preconizzavano il
ritorno di quello spettro, di una vasta rivolta senza compromessi né
mediazioni contro lo Stato e il capitalismo.
Dopo il voto di un ennesimo pacchetto di misure d'austerità, che
prevede tra l'altro un abbassamento del salario minimo del 30% (con le
precedenti riduzioni, si arriva a salari ridotti della metà in meno di
un anno), non è tanto quello spettro ad essersi impadronito di Atene
oltre che di parecchie altre città, ma c'è di più: quella notte, dopo il
voto, un vento di insurrezione è soffiato. Decine di edifici sono stati
incendiati (banche, istituzioni, supermercati, "patrimoni storici",
ministeri,...), centinaia di negozi saccheggiati e devastati, barricate,
duri scontri contro i difensori dell'ordine, occupazioni di stabili,
eccetera. Quel soffio supera ogni tentativo di "calcolo"... tanto è
vasto, coinvolgendo decine di centinaia di migliaia di persone, ciascuna
con la sua rabbia, i suoi desideri, le sue idee, le sue mani. Nessun
politico, nessun amministratore, nessuna "politica" potrebbe metterci
sopra le sue senza rischiare di bruciarsele.
La pillola dell'austerità è imposta a tutti i paesi d'Europa, la
sola differenza è nel grado e nei tempi. Dappertutto, gli ultimi
baluardi della "concertazione sociale" tra sfruttatori e sfruttati
crollano... per essere rimpiazzati sia dalla rassegnazione, dal cinismo
di una sopravvivenza a scapito di altri poveri, dalla depressione e dal
suicidio; sia dalla collera, dalla rabbia, dalla vita che riprende a
palpitare. Ciò che sta succedendo in Grecia mostra almeno una cosa: una
insurrezione sul suolo europeo non è poi così inimmaginabile. Di più, è
possibile e non c'è da esitare. La trasformazione delle basi autoritarie
e capitaliste della società, la costruzione di un altro mondo basato
sulla libertà, la solidarietà, l'autorganizzazione, passeranno
attraverso l'assalto all'esistente, attraverso la distruzione violenta,
attraverso vaste insurrezioni.
Non possiamo far soffocare questo nuovo soffio, questo nuovo
slancio di rivolta che si è manifestato in Grecia. Lasciar isolare la
rivolta laggiù significherebbe scavarne la tomba crudele e sanguinaria,
la rivolta di laggiù deve estendersi, deve legarsi con le rivolte qui
(certo per il momento più modeste), deve incoraggiarci a intensificare i
nostri attacchi contro tutto ciò che ci soffoca, ci sfrutta e ci
opprime. Perché laggiù c'è una possibilità, un avvenire che fa capolino,
com'è accaduto con le sommosse negli scontri ancora in corso in Egitto,
in Tunisia, in Siria e altrove nel mondo. È la possibilità che può
prendere corpo e anima anche qui, nel cuore della capitale europea, dove
la rabbia è latente, le tensioni palpabili e le "pianificazioni"
ridotte. Attendere non è più all'ordine del giorno, se mai lo è stato.
Il conflitto è là, è quotidiano e dipende semplicemente da tutti noi se
vogliamo che esploda in ampi movimenti di rivolta e di insurrezione. La
paura che tiene i poveri nei ranghi dell'ordine sociale può cambiare di
campo, come è successo in Grecia. Tremare per l'avvenire toccherà ad
altri, ai potenti, ai ricchi, agli sfruttatori.
Armiamoci di coraggio e determinazione per combattere questo mondo,
sbarazziamoci di ogni traccia di rassegnazione e di acquiescenza,
abbracciamo ciò che era inimmaginabile ieri e possibile oggi: l'insurrezione contro l'esistente.
La fine del trasporto pubblico
Tutti vogliamo andare da qualche parte. Non sarebbe esagerato
affermare che è nella stessa natura umana andare, non restare fermi,
partire alla scoperta. Relativamente incapace di sradicare del tutto
questa pulsione, il potere si dedica piuttosto a determinare in anticipo
la destinazione delle nostre strade, delimitandone bene i campi che
accolgono la scoperta dei territori proibiti. Andare a scoprire il nuovo
centro commerciale, gustare un surrogato della natura in un parco
pubblico, gettarsi nell'ignoto di un nuovo impiego, fare festa in luoghi
predestinati ad evitare ogni gioioso e quindi incontrollabile
eccesso... ecco alcune delle destinazioni che ci vengono offerte.
Ma la questione non riguarda solo la destinazione. La critica di
questo fantomatico mondo messo in scena dal potere e dalla merce
s'incaglierebbe se non comprendesse che è il percorso stesso a condizionare la destinazione.
Vivendo in un mondo basato sul denaro, le sole destinazioni del nostro
errare non possono che essere i templi in cui regna il denaro. Vivendo
in un mondo in cui il lavoro salariato determina il ritmo della vita,
l'unico fine diventa ovviamente la fabbrica, l'impresa, il laboratorio,
il supermercato.
Se ci caliamo dall'ambito della critica alla logica del potere e
della sottomissione per immergerci nel concreto, in relazione alla
questione dei percorsi e delle destinazioni ci scontreremo quasi
direttamente con l'esistenza dei trasporti pubblici, che sembrano essere
diventati uno degli obiettivi preferiti dagli arrabbiati, evidentemente
ciascuno con le proprie ragioni e collere, più o meno condivisibili.
Potremmo limitarci ad una critica superficiale dei trasporti pubblici,
dimenticando che costituiscono in effetti una delle arterie più
importanti della città. Potremmo limitarci a denunciare i prezzi troppo
elevati per un biglietto o un abbonamento, l'aumento dei controlli,
l'installazione di tornelli che trasformano l'ingresso alla
metropolitana in un esercizio di ginnastica, o ancora l'eccesso di
videosorveglianza, di agenti preposti alla prevenzione... E tutto ciò,
assolutamente necessario e utile, rischierebbe nel contempo di condurre,
noi, nemici del potere, sul terreno scivoloso della rivendicazione di
un qualsiasi «diritto alla mobilità», di «trasporti pubblici gratis», o
magari di una «riduzione della repressione dei "portoghesi"». Sono
terreni scivolosi perché rischiano di omettere la questione
fondamentale: perché ci sono i trasporti pubblici, a cosa servono?
La gran maggioranza degli utenti dei trasporti pubblici li
utilizzano per spostarsi da casa verso il lavoro, verso istituzioni,
verso appuntamenti con burocrati, verso luoghi di consumo come il
supermercato, lo stadio o la discoteca. Ciò fornisce una leggera
spiegazione per comprendere l'importanza che il potere attribuisce ad
una rete di trasporti pubblici che funzioni decentemente. Lo
spostamento, la circolazione di persone è fondamentale per l'economia,
per l'esistenza del potere. I trasporti pubblici costituiscono una delle
risposte a questa necessità economica di spostarsi, proprio come la sua
organizzazione fa il possibile per offrire il percorso allo scopo di determinare la destinazione.
E questo spostamento deve ovviamente avvenire nella maniera più
efficace (che non equivale alla più piacevole) e più sicura (che non
equivale alla più affascinante). La mobilità totale e quotidiana della
popolazione necessita di adeguate infrastrutture. L'importanza di queste
infrastrutture per l'ordine sociale emerge al contrario allorquando
queste vengono paralizzate (poco importa la causa): ritardi, caos,
disordine, rottura della routine. Si potrebbe definire un terreno
fertile per la libertà, ben altro rispetto alla riproduzione quotidiana
dei ruoli, del potere, dell'economia.
E fin qui ci siamo limitati agli aspetti concernenti la logica
della mobilità economica dietro i trasporti di massa. Ma i trasporti
pubblici configurano profondamente non solo lo spazio fisico (con
tunnel, cavi elettrici, segnaletica, binari, rumore) ma forse ancor più
lo spazio mentale: la città diventa la somma delle fermate di tram e
bus, il territorio si vede delimitato dalle fermate di servizio, tutto
il resto non è che passaggio, per lo più non a caso sottoterra.
La rete dei trasporti pubblici, compresa la militarizzazione che essi
determinano, può essere analizzata come una autentica tela che copre il tessuto sociale, che contribuisce a determinarne i rapporti, che lo contiene e lo rinchiude.
Nella prigione a cielo aperto che il potere è sul punto di costruire, i
trasporti pubblici costituiscono i fili spinati e le torrette di
guardia che impediscono ogni evasione. Come in qualsiasi prigione o
campo, i reclusi vengono registrati e schedati. La gigantesca
schedatura, realizzata attraverso carte elettroniche personalizzate,
movimenti di tutti gli utenti paganti (e ancora oltre, data la
videosorveglianza), non è in effetti che uno degli aspetti della
prigione sociale.
Allo stesso tempo, i trasporti pubblici non sono una fortezza
inespugnabile. Esattamente perché sono una rete che si estende
dappertutto, non saranno mai al riparo da atti vandalici. La sua
onnipresenza costituisce al tempo stesso la sua vulnerabilità. Forare i
pneumatici in un deposito di bus, tranciare cavi lungo le rotaie,
distruggere segnali che ordinano la circolazione, erigere ostacoli sulle
rotaie... le possibilità per attacchi semplici e riproducibili sono
infinite e soprattutto impossibili da prevenire ed evitare per i
direttori della prigione sociale. Ogni perturbazione, di qualsiasi
ampiezza, ha effetti immediati sulla routine quotidiana, che chiaramente
è quella del lavoro, dell'economia, del potere e del controllo. Lottare
per mantenere i trasporti pubblici accessibili a tutti diventa, in
quest'ottica, rivendicare una prigione aperta — esattamente ciò che il
potere sta costruendo. Del resto non ci sembra pertinente prevedere se,
nel mondo dei nostri sogni, in n mondo in cui il denaro sarà
detronizzato e il potere distrutto, esisteranno ancora questi trasporti,
considerando che la loro logica attuale è interamente ed esclusivamente
impregnata dall'economia che vogliamo distruggere e dal controllo
sociale che vogliamo sradicare. Si tratta oggi di intendersi su cosa
siano realmente i trasporti pubblici: arterie del capitalismo, barriere
che escludono tutto ciò che esce dalla routine del lavoro e del potere,
fili spinati della prigione a cielo aperto in costruzione. E, così come
l'evasione di un detenuto non significa di per sé la distruzione della
prigione (e in una certa misura nemmeno la libertà, libertà che, come
siamo soliti dire, può estendersi all'infinito solo attraverso la libertà degli altri),
la questione torna ad essere quella di attaccare i trasporti pubblici
allo scopo di danneggiarli e distruggerli. Paralizzare la circolazione
orchestrata e condizionata significa null'altro che battersi per la
libertà di tutti.
Translation of "La fin du transport en commun", Hors Service 24, 26 December 2011
By FinimondoPiangere... o attaccare?
L'aria
s'impregna di lacrime. Lacrime versate per un impiego perduto, per un
sussidio minacciato dalle misure di austerità, per una sopravvivenza
sempre più difficile, per un affitto diventato proibitivo, per
un'esistenza che si sta deteriorando rapidamente. Nessuno ha più dubbi:
il mondo che conosciamo così come il potere ce lo ha presentato è in
rapida trasformazione o, se si preferisce, in decomposizione. Non
esistono più le certezze di qualche anno fa, evaporano le illusioni di
ottenere qualche briciola in cambio di una rassegnazione e di
un'accettazione del mondo così com'è, esala l'ultimo respiro la
concertazione sociale che ci teneva forse al riparo di un'esistenza
troppo dura e di una conflittualità più aperta.
Molte ragioni per piangere, come troppi sfruttati e oppressi hanno
fatto nel corso della storia. Molte ragioni anche per aggrapparsi,
malgrado tutto e forse senza crederci troppo, alla politica, per
confidare nella democrazia, nelle istituzioni ed assicurare così al
potere la perpetuazione che pretende ad ogni costo. Molte ragioni ancora
una volta per aderire ai sindacati, affinché negozino qualcosa a nostro
favore in cambio di molto a loro favore; per unirsi ai movimenti di
protesta cittadini, pacificati e polizieschi, come ad esempio quei
famosi "indignati"; o ancora per ripiegare su una qualunque identità
prefabbricata nei laboratori della servitù e tenersi al riparo della
tempesta. Molte ragioni per lasciarsi irreggimentare e accompagnare,
senza mai cambiare alcunché, senza mai mettere in discussione le
fondamenta di questo mondo, le trasformazioni operate dal potere e dal
capitale.
Saranno tanti a piangere. Tuttavia la nostra lotta non mira ad
andare in loro soccorso per consolarli, ma si svolge nettamente su un
altro terreno: il terreno dell'offensiva e dell'attacco, anche brutale e
violento, ma sovversivo, nel senso che desideriamo intaccare le
fondamenta di questo mondo e cambiarle radicalmente. Coloro che non
vogliono più sentir parlare di politica, di sindacati, di partiti, di
associazioni cittadine, di pacifiche sfilate, di scioperi diretti
dall'alto, si ritrovino, si riconoscano reciprocamente nelle rivolte in
corso. Non per unirsi, non per diventare un esercito o una struttura
disciplinata, ma per sostenersi gli uni con gli altri, per continuare
gli attacchi diffusi e disparati contro il sistema, scegliendo, ciascuno
e ciascuna, le proprie armi e gli ambiti in cui colpire il dominio.
Incontrollabili come tutti quelli che desiderano la vera libertà e non
quella dei diritti e dei doveri; che desiderano la vera vita e non una
esistenza ridotta alla sopravvivenza, al lavoro ed al consumo di merda;
che portano un mondo nuovo nel proprio cuore e non saranno mai disposti a
fare la minima concessione in proposito, né davanti agli sbirri, né
davanti ai giudici, né davanti ai cittadini, né davanti ai tecnocrati,
né davanti all'esca del guadagno.
Nella tempesta sociale che si avvicina, saremo l'ombra che è
dappertutto e che nella notte dei tempi accenderà le torce della
libertà, contro ogni autorità, contro ogni potere.
Translation of "Pleurer... ou attaquer ?", Hors Service 22, 31 October 2011
By Finimondo
Arme
Sehr oft haben wir die Tendenz, nur dem
Aufmerksamkeit zu schenken, was materiell und in Zahlen zu bemessen ist.
So sind wir veranlasst, das Elend, das in dieser Gesellschaft
vorherrscht, ausschliesslich aus einem Blickwinkel von materieller
Armut, anders ausgedrückt, als Mangel an Geld zu betrachten. Doch der
Kapitalismus beraubt uns nicht nur der materiellen Mittel, um so zu
leben, wie es uns passt. Er zwingt uns nicht nur, zu arbeiten oder uns
vor den sozialen Hilfsinstitutionen hinzuknien. Er auferlegt uns nicht
nur, in einer Umwelt zu überleben, die von der Industrie verseucht,
durch ihre Produktion von unnützen und schädlichen Objekten vergiftet
und durch ihr grossartiges nukleares Instrument verstrahlt ist, das,
angesichts der Risiken und Katastrophen, die es mit sich bringt, alle
vom Staat und seinen Spezialisten abhängig macht. Nein, es ist nicht nur
das.
Was vielleicht noch schlimmer ist, als
die materielle Verarmung, ist das emotionale Elend, das in dieser
Gesellschaft vorherrscht und von der Gesamtheit der sozialen
Verhältnisse generiert wird, die dieser Welt das dreckige Gesicht geben,
das sie hat. Wir machen eine Depression
nach der anderen durch, wir erleben einen Selbstmord nach dem anderen,
wir leben in Verhältnissen und Beziehungen, die voller Misstrauen,
Konkurrenz, Gewalt und Heuchlerei sind. Die vielfältigen Drogen
verhüllen uns für einige Momente die hässliche und brutale Realität.
Unsere Träume und Verlangen gehen nicht über den tristen Horizont des
Bestehenden hinaus: das Abenteuer, das Unbekannte, die Leidenschaft…
werden verbannt und man kann sie nur per procura erproben (Filme,
Videospiele,…) Die Tristheit fesselt uns ebenso sehr, wie der Schatten
der Gefängnisse, die Schinderei der Jobs, der Bedarf an Geld.
Diese Welt hat sogar eine ganze Palette
an „Heilern“ und „Heilmitteln“ für dieses weniger „sichtbare“, mehr
intime Elend erfunden. Von Psychiatern zu Psychologen, von Drogen zu
Antidepressivas, von „Ventil“-Momenten wie der Samstagabend in der Disco
oder dem Fussballmatch am Tag darauf zum Anschein eines erlebten Glücks
als Zuschauer hinter einem beliebigen Bildschirm (interaktiv wie das
Internet oder passiv wie das Fernsehen)… auf dem affektiven und
emotionalen Elend ist ein ganzer Markt errichtet worden. Dennoch, noch
weniger als für das materielle Elende, wird dafür kein „Heilmittel“
jemals genügen. Die Tristheit kommt immer wieder zurück, sie klammert
sich an den Menschen fest, sie verfolgt sie und jagd sie…
Doch es gibt auch etwas anderes. Von der
Macht gut verhüllt, von der Gewohnheit gut auf Distanz gehalten, von der
sozialen Ordnung.gut erstickt. Es ist nicht ein Ausweg, es ist nicht
ein definitiver Abschied von der Tristheit, sondern ein Anfang: von dem
Moment an, wo wir entscheiden, nicht mehr zu erdulden, sondern zu
handeln; nicht mehr zu resignieren, sondern zu revoltieren; uns nicht
mehr dahinzuschleppen, sondern zu leben, beginnt die Tristheit
dahinzuschmelzen. Indem wir uns auflehnen, machen wir nicht nur einen
offensiven Schritt gegen das, was uns erstickt und unterdrückt, sondern
vielleicht viel wichtiger, erobern wir die Freude am Leben, die
Heiterkeit der Beziehungen zwischen komplizenhaften Aufständischen, die
Freimütigkeit und den Wagemut in dem, was wir denken und dem, was wir
tun. Denn das „Glück“ liegt nicht in der Anhäufung von Geld, in der
Ausübung von Macht über andere, in irgendeinem Jenseits, sondern
beispielsweise in der süssen Kohärenz zwischen dem, was wir denken, und
dem, was wir tun. Die Tristheit kommt von der Tatsache, dass wir uns
nicht mehr wiedererkennen, wenn wir uns im Spiegel betrachten, uns
direkt in die Augen schauen. Dass die Freigiebigkeit unseres Wesens,
unserer Gedanken, unserer Akte vom Misstrauen, vom Rückzug und vom
Abstand ersetzt wurde. Dass unser Leben keinen Sinn zu haben scheint, da
ihn uns diese Welt niemals geben wird. Dass wir nicht mehr versuchen,
die Fähigkeit zu erobern, unseren Leben selbst ihren Wert zu geben.
Im Grunde liegt der ganze Reichtum unserer Leben hier, direkt vor unseren Augen. Es reicht, die Arme auszustreken, die mit Überzeugung, Ideen und Freiheit bewaffneten Arme. Die Anstrengung der Freiheit, die Revolte gegen eine sinnentleerte Existenz ist es, womit wir die Finsternis aus unseren Herzen jagen werden.
Translation of "Pauvres", Hors Service 27, 20 march 2012
Ägypten: Wie das Meer
Die soziale Revolution ist wie das Meer.
Ihre Wellen folgen eine auf die andere, prallen an den Hindernissen auf,
die sich zeigen, und zerschlagen sie oder weichen vor ihnen zurück. Mit
der ganzen Gewalt eines unzähmbaren Aufschwungs zerstören sie Schlag
auf Schlag die Überbleibsel der Macht, der Ausbeutung und der
Unterdrückung. Eine erste Welle, riesig und unerwartet, hat die Diktatur
von Mubarak mit sich fortgespült. Eine zweite sorgte dafür, dass sich
die Armee zurückzog, die im Begriff war, die Macht zu übernehmen. Eine
dritte ist heute dabei, sich gegen die neue Ordnung zu erheben, welche
die Islamisten aufzuerlegen versuchen.
Es nicht im Geringsten überraschend, dass die anstrebenden Mächtigen versuchen, auf der revolutionären Welle zu surfen, die gegenwärtig das Land des Nils erfasst; es ist nicht überraschend, wenn neue Führer versuchen, sich durchzusetzen, indem sie täuschen und betrügen, unter Beihilfe der Medien und Regierungen von hier, die von der „Opposition“ sprechen; es ist nicht überraschend, dass sich der wahre revolutionäre Aufschwung durch kein Parteiprogramm, kein Referendum, keine Fahne äussert, und von keiner Hochburg der Macht auf der Welt erkannt wird. Sicher, diejenigen, die heute in Ägypten gegen die gegenwärtige Macht kämpfen, bilden keinen homogenen Block, ebensowenig, wie sie alle nach einer wahren sozialen Revolution streben. Die laufenden Kämpfe werden von tausenden Widersprüchen durchdrungen: zwischen den Gegnern, die eine verfassungsgebende Versammlung ohne den vorwiegenden Einfluss der Islamisten fordern, und denjenigen, die in der parlamentarischen Demokratie kein Heil sehen, zwischen jenen, die für Lohnerhöhungen und akzeptablere Arbeitsbedingungen kämpfen, und denjenigen, die alle Bosse vertreiben wollen, zwischen jenen, die kämpfen, aber ohne die Vorurteile, die herrschende Moral, die jahrtausendealten Unterdrückungstraditionen zu hinterfragen, und denjenigen, die, in ein und demselben Kampf, ebensosehr gegen die staatliche Macht kämpfen, wie gegen die erdrückende Last des Patriarchats, zwischen jenen, welche die Nationalflagge schwenken, und denjenigen, die ihre Kämpfe mit dem Kampf der Ausgebeuteten überall sonst auf der Welt verbinden… Doch es ist zweifellos das, worin sich die Stärke der Revolution befindet, die in Ägypten im Gange ist: Über alle Widersprüche hinaus, ist sie im Schoss der Ausgebeuteten und Unterdrückten entstanden. Hier ist es, wo die wahre Schlacht geliefert wird.
Das, was in Ägypten passiert, wird überall auf der Welt, wo Menschen am kämpfen sind, ein Echo haben. Wenn sich die Islamisten aller Tendenzen während Jahren vor Millionen von Leuten auf dem Planeten als soziale Kämpfer präsentieren konnten, wird ihre Maske vielleicht heute in Ägypten fallen, so, wie sie bereits in anderen Regionen fällt (denken wir an den Süden von Tunesien). Die soziale Revolution in Ägypten wird vielleicht das Grab der Islamisten und der religiösen Reaktion sein, die sich hinter einer angeblichen sozialen Emanzipation verhüllt.
Auf der Grundlage der internationalen revolutionären Solidarität befindet sich die eigene Wiedererkennung in den Kämpfen, die anderswo geliefert werden. Ein Zuschauer der aufständischen Aufwallung in Ägypten zu bleiben, kann nur zu ihrer Isolierung und ihrer Erstickung beitragen. Um den wahren revolutionären Aufschwung dort untern zu unterstützen und zu verstärken, denjenigen, der danach strebt, jeglicher Ausbeutung und jeglicher Macht ein Ende zu setzen, müssen wir agieren. Uns in das Getümmel werfen, bewaffnet mit der Idee der Freiheit, der wirklichen Freiheit.
Wir halten es also für angebracht, einen Aufruf zu lancieren, zum Angriff überzugehen, die laufende revolutionäre Welle in Ägypten dort, wo wir uns befinden, mit unseren eigenen Ideen, mit unseren eigenen Mitteln zu unterstützen. Wenn in Alexandria, in Kairo, in Malhalla,… tausende Personen sich in die Schlacht für eine neue Welt werfen, dann lasst uns dafür sorgen, dass jeder Repräsentant des Ägyptischen Staates und Kapitals überall auf der Welt den Konflikt vor seine Tür getragen findet. Dass jeder Staatsmann, Kapitalist und Diener der Ordnung der ganzen Welt in seinem Nacken den Hauch der sozialen Revolution verspürt.
Knüpfen wir durch die Aktion Verbindungen zwischen den Aufstandsherden überall auf der Welt!
Für die Zerstörung von jeglicher Macht!
[11/01/2013]
Publiziert auf Französisch in Hors Service, nr. 32, anarchistische Zeitung aus Belgien
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
Βρυξέλλες: Άμεση δράση αλληλεγγύης στους εξεγερμένους στην Αίγυπτο
Πέρα από τα σύνορα, ζήτω η εξέγερση.
Ως
απάντηση στα πολυάριθμα κινήματα εξέγερσης εναντίον της νέας εξουσίας
στην Αίγυπτο, για τη λευτεριά και το τέλος κάθε εκμετάλλευσης, η οικία
της πρέσβειρας της Αιγύπτου Fatma El-Zahraa Ottman, στη διεύθυνση 13,
Avenue Franklin Roosevelt στις Βρυξέλλες, δέχτηκε επίθεση από αγνώστους.
Στη διάρκεια της νύχτας έσπασαν τα παράθυρα, πέταξαν μπογιές στην
πρόσοψη, έβαλαν μια φωτιά μπροστά στο κτήριο κι έφυγαν προτού φτάσει η
αστυνομία. Η πρέσβειρα, εκπρόσωπος της αιγυπτιακής εξουσίας στο Βέλγιο,
βρισκόταν εκεί την ώρα της επίθεσης.Η είδηση προέρχεται από το τεύχος32 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service, που κυκλοφορεί κάθε 3 εβδομάδες. Εκεί διαβάζουμε:
Σε κάθε τεύχος της εφημερίδας Hors Service δημοσιεύουμε μια χούφτα ειδήσεων για δράσεις εξέγερσης κι ανυπακοής. Γενικά, το κράτος, τα μίντια κι οι δημοσιογράφοι του προτιμούν ν’ αποσιωπούν αυτά τα γεγονότα ή ακόμη να τα παραμορφώνουν, να τα διαστρεβλώνουν κι ακρωτηριάζουν ώστε κανείς να μην μπορεί ξεκάθαρα να τα καταλάβει. Το κράτος δε θέλει να εμπνεύσει κακές διαθέσεις σε κανέναν – αλλά εμείς θέλουμε, να γιατί υπάρχουν αυτές οι στήλες.
Translation of "Au-delà des frontières, vive la révolte", Hors Service 32, 15 January 2012
By ContraInfo
Κλιμάκωση της έντασης στο δρόμο
Ανεβαίνει η ένταση στο δρόμο. Εδώ και καιρό
φαίνεται ξεκάθαρα στις γειτονιές των Βρυξελλών μια έντονη εχθρικότητα
απέναντι στους μπάτσους, η οποία τις τελευταίες εβδομάδες εκφράζεται και
πάλι πιο ανοιχτά. Πρέπει να σημειωθεί ότι εδώ και αρκετούς μήνες οι
μπάτσοι καταβάλλουν διπλές προσπάθειες, με την ελπίδα να καταστείλουν
ταραχές, με συστηματική βαναυσότητα, ελέγχους, περισσότερους ασφαλίτες
κι ομάδες επέμβασης που προβαίνουν σε συλλήψεις ξυλοκοπώντας και
ταπεινώνοντας κόσμο. Οι μπάτσοι φαίνεται πως θεωρούν τις Βρυξέλλες μια
ζώνη πολέμου και το ρόλο τους αυτόν του κατακτητή. Ένας πόλεμος με
πράσινες ζώνες κι άλλες όπου δεν μπορείς να πατήσεις το πόδι σου. Σ’
αυτές τις τελευταίες όλοι οφείλουν να δείχνουν μόνιμη υποταγή απέναντι
σε ελέγχους και εξευτελισμούς, όπως συνέβη πρόσφατα επί της λεωφόρου
Σταλινγκράντ κοντά στο σταθμό του Μιντί, όταν όλη η περιοχή κυκλώθηκε με
στρατιωτικό τρόπο: στο εσωτερικό της ζώνης πραγματοποιήθηκαν έλεγχοι σε
όλο τον κόσμο για να εξακριβωθεί αν τα χαρτιά τους ήταν εντάξει και για
να διώξουν οριστικά τους μικροπωλητές. Από τα 200 συνολικά άτομα που
συνελήφθησαν, αρκετοί βρίσκονται ακόμη στη φυλακή ή σε κάποιο κέντρο
κράτησης, ενώ άλλοι έχουν ήδη απελαθεί.
Τα σκυλιά των μίντια
Τα μήντια έπαιξαν φυσικά λαμπρά το ρόλο τους, οι πολιτικοί κι οι μπάτσοι μπορούν να είναι ευχαριστημένοι. Γενικά, η αστυνομία προτιμά να αποσιωπά αυτού του είδους τις συγκρούσεις για να μην επιμολύνουν κι άλλες ζώνες και για να μη βάζουν κακές ιδέες και σε άλλους. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση η μιντιακή επιχείρηση ήταν ένας πραγματικός βομβαρδισμός. Οι γαλάζιοι ιππότες της θεσμικής δικαιοσύνης προσέκρουσαν στους εξεγερμένους των γειτονιών. Οι δημοσιογράφοι απαιτούσαν μέσα από τα άρθρα τους αυστηρά μέτρα: οι δεσμοφύλακες που με τόσο κουράγιο και περηφάνια υπερασπίζονται κάθε μέρα τις νόρμες και τις δημοκρατικές αξίες δεν πρέπει βέβαια να αποτελέσουν στόχο. «Μηδενική ανοχή», «προφυλάκιση», «να μην υποχωρήσουμε ούτε χιλιοστό», «να μην εγκαταλείψουμε τις γειτονιές»…
Αχ πως έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, αυτοί οι δημοσιογράφοι, για να καλλιεργήσουν ένα αίσθημα αδικίας. Όλοι όσοι χαίρονταν μαθαίνοντας αυτά τα μαχητικά νέα, καθώς γνώριζαν και οι ίδιοι τη χαρά τέτοιων συγκρούσεων, πρέπει οπωσδήποτε να σμιλευτούν με κάθε κόστος. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να περάσουν την ιδέα ότι το να είσαι ενάντια στο κράτος και στους μπάτσους είναι για μια ακόμα φορά μια αρρώστια, μια μόλυνση που πρέπει να γιατρέψουμε το συντομότερο δυνατό ή να αφαιρέσουμε άμεσα με το νυστέρι. Είδαμε έναν καταιγισμό προπαγάνδας για το κράτος και την τάξη διανθισμένο με εγκώμια της δημοκρατίας, προσπαθώντας να μας κάνουν να πιστέψουμε πως ό,τι δε συμμορφώνεται σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι κατώτερο και βάρβαρο. Ότι κάθε αίσθημα, κάθε επιθυμία για κάτι διαφορετικό είναι μια αρρώστια. Ούτε λόγος να μετατρέψεις τις επιθυμίες σου σε δράση.
Μπορούμε να ‘μαστε σίγουροι ότι αυτή η μιντιακή επίθεση βάζει πλάτες στους πολιτικούς ώστε να ξεκινήσουν μια κατασταλτική εκστρατεία, παρέχοντας όλο και περισσότερα μέσα στους σημερινούς δήμιους: τους δικαστές, τους μπάτσους, τους ανθρωποφύλακες και τους ομοίους τους.
Ας ζήσουμε αυτές τις στιγμές μόνοι μας, μακριά απ’ τις ανησυχίες των μίντια. Ας σκεφτούμε μόνοι για το τι συμβαίνει γύρω μας χωρίς να ακούμε τους δημοσιογράφους ώστε αυτές οι πράξεις να μας εμπνεύσουν, να μας δώσουν κουράγιο στο διαρκή αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Ας φάει το κράτος τη σκόνη της αποφασιστικότητάς μας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο 29 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service, που κυκλοφορεί κάθε 3 εβδομάδες.
Translation of "La tension monte dans la rue", Hors Service 29, 22 August 2012
By ContraInfo
Πολιτικάντηδες, το νου σας!
Απ’ τη μια οι εκλογές που πλησιάζουν..[i]
Παντού σε αφίσες οι βρωμόφατσες των πολιτικών, εκκλήσεις για ψήφο, πελατειακές σχέσεις, εκβιασμοί. Αυτός που ψηφίζει ράβει το ίδιο του το στόμα. Δημοκρατία δεν είναι ο «λαός» που στέλνει τους δικούς του στο κράτος, είναι το κράτος που εισχωρεί στον κοινωνικό ιστό για να τον διαμορφώσει, να τον επαναρυθμίσει, να τον διαχειριστεί ώστε να υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Κι απ’ την άλλη οι πολιτικάντηδες παντός είδους που προσπαθούν να μολύνουν αγώνες κι εξεγέρσεις..
Όταν ξεσπούν ταραχές στις φυλακές δεν καλούν βέβαια σε αλληλεγγύη με τους αγωνιζόμενους κρατουμένους ούτε ενθαρρύνουν τη λεηλασία αυτού που μας φυλακίζει. Συναντούν υπουργούς κι υπευθύνους προκειμένου να διαπραγματευτούν για ένα κλουβί που θα φαίνεται λιγότερο γκρίζο.
Όταν πραγματοποιούνται επιθέσεις κατά της αστυνομίας στις γειτονιές, όπως συνέβη πρόσφατα στο Άντερλεχτ, δεν αναρωτιούνται πως θα μπορούσαν να συμβάλουν στην όξυνση της επιθετικότητας ούτε πως θα πολλαπλασιάσουν τις επιθέσεις εναντίον των μπάτσων. Στέλνουν δελτία τύπου ζητώντας μια πιο σωστή και ελεγχόμενη αστυνομία, μια αστυνομία που να σέβεται τα «δικαιώματά μας».
Στις στιγμές κοινωνικού αναβρασμού, όταν η ένταση ανεβαίνει, δεν αναρωτιούνται για το πως θα ενθαρρύνουν τον καθένα να σπάσει το κλουβί του. Σας ζητούν να ενταχτείτε στην οργάνωσή τους και μιλούν εξ ονόματός σας στα μήντια.
Κι όταν επέλθει η έκρηξη, όταν στις διαδηλώσεις η οργή ξεχειλίζει και άγνωστοι περνούν στην επίθεση αντί να φλυαρούν, τότε εκείνοι καλούν σε ηρεμία, ζητούν να μείνουμε στις γραμμές τους, να μη δώσουμε άσχημη εικόνα. Και στην ανάγκη δε διστάζουν να μας απειλήσουν ότι θα μας «δώσουν» στους μπάτσους.
Ας μην αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο σ’ αυτά τα παράσιτα της εξέγερσης!
Δε θέλουν τον ξεσηκωμό, θέλουν να ρουφήξουν το αίμα των ξεσηκωμένων!
[i] Στις 14 Οκτώβρη θα πραγματοποιηθούν στο Βέλγιο δημοτικές εκλογές.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο 29 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service που κυκλοφορεί κάθε 3 εβδομάδες.
Translation of "Gare aux politicards", Hors Service 29, 22 August 2012
By ContraInfo
Παντού σε αφίσες οι βρωμόφατσες των πολιτικών, εκκλήσεις για ψήφο, πελατειακές σχέσεις, εκβιασμοί. Αυτός που ψηφίζει ράβει το ίδιο του το στόμα. Δημοκρατία δεν είναι ο «λαός» που στέλνει τους δικούς του στο κράτος, είναι το κράτος που εισχωρεί στον κοινωνικό ιστό για να τον διαμορφώσει, να τον επαναρυθμίσει, να τον διαχειριστεί ώστε να υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Κι απ’ την άλλη οι πολιτικάντηδες παντός είδους που προσπαθούν να μολύνουν αγώνες κι εξεγέρσεις..
Όταν ξεσπούν ταραχές στις φυλακές δεν καλούν βέβαια σε αλληλεγγύη με τους αγωνιζόμενους κρατουμένους ούτε ενθαρρύνουν τη λεηλασία αυτού που μας φυλακίζει. Συναντούν υπουργούς κι υπευθύνους προκειμένου να διαπραγματευτούν για ένα κλουβί που θα φαίνεται λιγότερο γκρίζο.
Όταν πραγματοποιούνται επιθέσεις κατά της αστυνομίας στις γειτονιές, όπως συνέβη πρόσφατα στο Άντερλεχτ, δεν αναρωτιούνται πως θα μπορούσαν να συμβάλουν στην όξυνση της επιθετικότητας ούτε πως θα πολλαπλασιάσουν τις επιθέσεις εναντίον των μπάτσων. Στέλνουν δελτία τύπου ζητώντας μια πιο σωστή και ελεγχόμενη αστυνομία, μια αστυνομία που να σέβεται τα «δικαιώματά μας».
Στις στιγμές κοινωνικού αναβρασμού, όταν η ένταση ανεβαίνει, δεν αναρωτιούνται για το πως θα ενθαρρύνουν τον καθένα να σπάσει το κλουβί του. Σας ζητούν να ενταχτείτε στην οργάνωσή τους και μιλούν εξ ονόματός σας στα μήντια.
Κι όταν επέλθει η έκρηξη, όταν στις διαδηλώσεις η οργή ξεχειλίζει και άγνωστοι περνούν στην επίθεση αντί να φλυαρούν, τότε εκείνοι καλούν σε ηρεμία, ζητούν να μείνουμε στις γραμμές τους, να μη δώσουμε άσχημη εικόνα. Και στην ανάγκη δε διστάζουν να μας απειλήσουν ότι θα μας «δώσουν» στους μπάτσους.
Ας μην αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο σ’ αυτά τα παράσιτα της εξέγερσης!
Δε θέλουν τον ξεσηκωμό, θέλουν να ρουφήξουν το αίμα των ξεσηκωμένων!
[i] Στις 14 Οκτώβρη θα πραγματοποιηθούν στο Βέλγιο δημοτικές εκλογές.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο 29 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service που κυκλοφορεί κάθε 3 εβδομάδες.
Translation of "Gare aux politicards", Hors Service 29, 22 August 2012
By ContraInfo
Ανεβαίνει η ένταση μέσα και γύρω απ’ τη φυλακή του Σαιν-Ζιλ
Εδώ και σχεδόν δύο μήνες, η καθημερινή
ρουτίνα στη φυλακή του Σαιν-Ζιλ (Βρυξέλλες) ακολουθεί τους απεργιακούς
ρυθμούς των δεσμοφυλάκων. Δευτέρα και Παρασκευή είναι οι σταθερές μέρες
απεργίας, αλλά κι άλλες μέρες της εβδομάδας μπορούν να υπάρξουν απεργίες
ή μαζικές απουσίες των φυλάκων λόγω ασθενείας.
Τα κίνητρα των συνδικάτων είναι πάντα τα ίδια: η ανασφάλεια των φυλάκων εξαιτίας του υπερπληθυσμού και των εξεγερμένων κρατουμένων. Η λύση τους: περισσότερες φυλακές και υποδομές ασφαλείας, περισσότερη εξουσία στους ανθρωποφύλακες (που ήδη θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι σαν κυρίαρχους της φυλακής) και αύξηση του αριθμού τους. Οι δυο απλούστερες και προφανέστερες λύσεις –απελευθέρωση των φυλακισμένων ή παραίτηση απ’ τη δουλειά– δεν πέρασαν ποτέ απ’ το μυαλό τους. Λίγη βοήθεια θα τους ήταν χρήσιμη.
Στη διάρκεια των απεργιών, οι φύλακες αντικαθίστανται απ’ την τοπική αστυνομία και τις δυνάμεις πολιτικής προστασίας. Οι μπάτσοι της ζώνης γύρω απ’ το σταθμό του Midi αρπάζουν τέτοιες ευκαιρίες για να παρενοχλήσουν και να προκαλέσουν απ’ την άλλη πλευρά του κελιού κρατουμένους που τους γνωρίζουν από το δρόμο. Σε κάθε περίπτωση, όλες οι δραστηριότητες και διευκολύνσεις διακόπτονται κι όλοι παραμένουν 24 ώρες το 24ωρο μέσα στα κελιά. Έτσι, η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων εντός φυλακής (ντους, αλληλογραφία, καντίνα, προαυλισμός, επισκεπτήριο,…) μετατρέπεται σε προνομιακή κατάσταση. Οι κρατούμενοι θα πρέπει να ‘ναι διπλά ευγνώμονες που οι φύλακες δουλεύουν ορισμένες μέρες, που μια φορά την εβδομάδα μπορούν να κάνουν μπάνιο ή να ‘χουν επισκεπτήριο. Οι φύλακες δείχνουν αυτό που είναι: εκείνοι που κρατούν σε ομηρία ανθρώπους. Ασκούν πάνω στους ομήρους την απόλυτη εξουσία τους, η θέλησή τους είναι νόμος, η διάθεσή τους καθορίζει το πως θα εξελιχθεί η ημέρα. Σε κάθε περίπτωση αυτό είναι που θέλουν.
Όταν τέλη Ιούνη, οι υπηρεσίες κοινωνικο-ψυχολογικής υποστήριξης κατέβηκαν σε απεργία, οι κρατούμενοι κατέλαβαν το προαύλιο και στάλθηκε η ομοσπονδιακή αστυνομία (μαζί με ελικόπτερο και πυροσβεστικό όχημα). Ακολούθησαν ταραχές στο προαύλιο.
Στα τέλη Ιούλη, ύστερα από 6 μέρες απεργίας, τα πνεύματα οξύνθηκαν και αρκετοί κρατούμενοι εξέφρασαν την οργή τους. Ένας από αυτούς τοποθετήθηκε στην απομόνωση όπου κι έκαψε το στρώμα του.
Αρχές Αυγούστου, υπήρξε μια συμπλοκή με τους ανθρωποφύλακες στη διάρκεια μιας μεταγωγής. Οι φύλακες άφησαν τη φυλακή κι η αστυνομία επανέκτησε τον έλεγχο μετά από αρκετές ώρες. Επίσης πριν από κάποιο διάστημα 750 κρατούμενοι βρέθηκαν για ένα πρωινό χωρίς επιτήρηση. Δυο μέρες αργότερα, ένας κρατούμενος επιτέθηκε σε δύο φύλακες.
Την προηγούμενη εβδομάδα (17 Αυγούστου), νωρίς το πρωί, ένα μέρος της στέγης της φυλακής πήρε φωτιά. [«Άγνωστα αίτια», είναι αλήθεια ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι στέγες των φυλακών αρπάζουν μόνες τους φωτιά, όπως και κάποια αυτοκίνητα έξω…]. Εκτός των τειχών ακούστηκε ότι ένας κρατούμενος κατάφερε να πετάξει φλεγόμενα αντικείμενα πάνω στη στέγη.
Εν τω μεταξύ, οι τοίχοι στη στάση του μετρό Αλμπέρ (δίπλα στις φυλακές του Φορέστ και του Σαιν-Ζιλ) καλύφθηκαν με συνθήματα κατά του εγκλεισμού και γράφτηκαν τα ονόματα ορισμένων εκπροσώπων των συνδικάτων των δεσμοφυλάκων. Τέλος, για δυο συνεχή βράδια στήθηκαν ενέδρες στο Αντερλέχτ εναντίον των περιπόλων της αστυνομίας στη ζώνη του Midi.
Εκείνοι που κλαίγονται στα μήντια για τον υπερπληθυσμό στις φυλακές είναι οι ίδιοι που ζητούν μεγαλύτερη καταστολή και πιο βαριές ποινές. Για μας, το θέμα δεν είναι να κατασκευαστούν περισσότερες φυλακές αλλά να κατεδαφίσουμε αυτές που ήδη υπάρχουν.
Το άρθρο προέρχεται από το τεύχος Νο 29 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service, που κυκλοφορεί κάθε 3 εβδομάδες.
Translation of "La tension monte dans et autour de la prison de Saint-Gilles", Hors Service 29, 22 August 2012
By ContraInfo
Τα κίνητρα των συνδικάτων είναι πάντα τα ίδια: η ανασφάλεια των φυλάκων εξαιτίας του υπερπληθυσμού και των εξεγερμένων κρατουμένων. Η λύση τους: περισσότερες φυλακές και υποδομές ασφαλείας, περισσότερη εξουσία στους ανθρωποφύλακες (που ήδη θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι σαν κυρίαρχους της φυλακής) και αύξηση του αριθμού τους. Οι δυο απλούστερες και προφανέστερες λύσεις –απελευθέρωση των φυλακισμένων ή παραίτηση απ’ τη δουλειά– δεν πέρασαν ποτέ απ’ το μυαλό τους. Λίγη βοήθεια θα τους ήταν χρήσιμη.
Στη διάρκεια των απεργιών, οι φύλακες αντικαθίστανται απ’ την τοπική αστυνομία και τις δυνάμεις πολιτικής προστασίας. Οι μπάτσοι της ζώνης γύρω απ’ το σταθμό του Midi αρπάζουν τέτοιες ευκαιρίες για να παρενοχλήσουν και να προκαλέσουν απ’ την άλλη πλευρά του κελιού κρατουμένους που τους γνωρίζουν από το δρόμο. Σε κάθε περίπτωση, όλες οι δραστηριότητες και διευκολύνσεις διακόπτονται κι όλοι παραμένουν 24 ώρες το 24ωρο μέσα στα κελιά. Έτσι, η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων εντός φυλακής (ντους, αλληλογραφία, καντίνα, προαυλισμός, επισκεπτήριο,…) μετατρέπεται σε προνομιακή κατάσταση. Οι κρατούμενοι θα πρέπει να ‘ναι διπλά ευγνώμονες που οι φύλακες δουλεύουν ορισμένες μέρες, που μια φορά την εβδομάδα μπορούν να κάνουν μπάνιο ή να ‘χουν επισκεπτήριο. Οι φύλακες δείχνουν αυτό που είναι: εκείνοι που κρατούν σε ομηρία ανθρώπους. Ασκούν πάνω στους ομήρους την απόλυτη εξουσία τους, η θέλησή τους είναι νόμος, η διάθεσή τους καθορίζει το πως θα εξελιχθεί η ημέρα. Σε κάθε περίπτωση αυτό είναι που θέλουν.
Όταν τέλη Ιούνη, οι υπηρεσίες κοινωνικο-ψυχολογικής υποστήριξης κατέβηκαν σε απεργία, οι κρατούμενοι κατέλαβαν το προαύλιο και στάλθηκε η ομοσπονδιακή αστυνομία (μαζί με ελικόπτερο και πυροσβεστικό όχημα). Ακολούθησαν ταραχές στο προαύλιο.
Στα τέλη Ιούλη, ύστερα από 6 μέρες απεργίας, τα πνεύματα οξύνθηκαν και αρκετοί κρατούμενοι εξέφρασαν την οργή τους. Ένας από αυτούς τοποθετήθηκε στην απομόνωση όπου κι έκαψε το στρώμα του.
Αρχές Αυγούστου, υπήρξε μια συμπλοκή με τους ανθρωποφύλακες στη διάρκεια μιας μεταγωγής. Οι φύλακες άφησαν τη φυλακή κι η αστυνομία επανέκτησε τον έλεγχο μετά από αρκετές ώρες. Επίσης πριν από κάποιο διάστημα 750 κρατούμενοι βρέθηκαν για ένα πρωινό χωρίς επιτήρηση. Δυο μέρες αργότερα, ένας κρατούμενος επιτέθηκε σε δύο φύλακες.
Την προηγούμενη εβδομάδα (17 Αυγούστου), νωρίς το πρωί, ένα μέρος της στέγης της φυλακής πήρε φωτιά. [«Άγνωστα αίτια», είναι αλήθεια ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι στέγες των φυλακών αρπάζουν μόνες τους φωτιά, όπως και κάποια αυτοκίνητα έξω…]. Εκτός των τειχών ακούστηκε ότι ένας κρατούμενος κατάφερε να πετάξει φλεγόμενα αντικείμενα πάνω στη στέγη.
Εν τω μεταξύ, οι τοίχοι στη στάση του μετρό Αλμπέρ (δίπλα στις φυλακές του Φορέστ και του Σαιν-Ζιλ) καλύφθηκαν με συνθήματα κατά του εγκλεισμού και γράφτηκαν τα ονόματα ορισμένων εκπροσώπων των συνδικάτων των δεσμοφυλάκων. Τέλος, για δυο συνεχή βράδια στήθηκαν ενέδρες στο Αντερλέχτ εναντίον των περιπόλων της αστυνομίας στη ζώνη του Midi.
Εκείνοι που κλαίγονται στα μήντια για τον υπερπληθυσμό στις φυλακές είναι οι ίδιοι που ζητούν μεγαλύτερη καταστολή και πιο βαριές ποινές. Για μας, το θέμα δεν είναι να κατασκευαστούν περισσότερες φυλακές αλλά να κατεδαφίσουμε αυτές που ήδη υπάρχουν.
Το άρθρο προέρχεται από το τεύχος Νο 29 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service, που κυκλοφορεί κάθε 3 εβδομάδες.
Translation of "La tension monte dans et autour de la prison de Saint-Gilles", Hors Service 29, 22 August 2012
By ContraInfo
Egypt. Like the sea
Social
revolution is like the sea. Its waves chase one another, crash against
the obstacles they encounter, crushing them or backing down. With all
the violence of an indomitable rush, they destroy, blow after blow any
trace of power, of exploitation and oppression. A first wave, immense
and unexpected, swept away the dictatorship of Murabak. A second one put
the army that was about to take over power on its knees. A third one
is rising today against the new order that the islamists are trying to
impose.
The real revolutionary storm does not obey any party, any boss, any power. On the contrary, these are its irreconcilable enemies. They will be swept away as the storm intensifies. Between the social revolution that will subvert any relation based on exploitation and power and the impostors, the bosses, the masters, the political parties, the capitalist and the authoritarians of any shade, there cannot be anything other than struggle til the bitter end. Because freedom and the end of exploitation, imply the destruction of capitalism and of any power.
It is not surprising though that those aspiring to power try to ride the revolutionary wave that is crashing through the land of the Nile; it is not surprising that the new leaders try to impose themselves through lies and deception, aided by the media and by the local governments who talk about the “opposition”; it is not surprising that the authentic revolutionary rush cannot be translated into any party program, into any referendum, into any flag or that it is not recognized by any stronghold of power around the world. Certainly those who are fighting today in Egypt against the current power do not make up a homogeneous bloc, just as not everyone aspires to real social revolution.
The ongoing struggles are crossed by thousands of contradictions: between those in opposition who demand for a constituent assembly without an overwhelming islamist influence and those who do not see any salvation in parliamentary democracy; from those who are fighting for wage increases and improved work conditions to those who want to do away with all the bosses; from those who struggle without ever putting into question their prejudices, the dominant morals, the traditions which have brought thousands of years of oppression to those who struggle in the same way against the suffocating power of the state and against the suffocating weight of patriarchy in one battle; from those who wave the national flag to those who tie their own struggle with the one of the exploited from any latitude... Perhaps it's exactly here where the revolutionary strength of the current revolution in Egypt is found: beyond all contradictions, it is born in the guts of the exploited and the oppressed. It is here that we can find real struggle.
What is happening in Egypt can find echoes everywhere in the world where people are struggling. While for years the islamists of any tendency have presented themselves as social fighters in front of millions of people around the world, perhaps their mask will now fall in Egypt, as it is now happening in other countries (for example in the south of Tunisia). The social revolution in Egypt will be the tomb of the islamists and religious reactionaries that are disguised themselves as struggling for alleged social emancipation.
At the basis of international revolutionary solidarity there is one's own recognition in the battles that are unleashed elsewhere. Remaining spectators of the insurrectional surges in Egypt can only contribute to its isolation and its suppression. To sustain and reinforce the real revolutionary surges over there, those who want to end with any exploitation and dominion, we need to act. Joining the fray armed with the idea of freedom, the real one.
We think, therefore, that it is appropriate to make a call out to pass to the attack, to support, where we stand, with our ideas and our means the current revolutionary wave in Egypt. If in Cairo, Alexandria, Malhalla, etc. thousands of people are jumping into the fray because they aspire to a new world, let's make sure that every representative of the Egyptian state and capital everywhere in the world finds this conflict brought to their front door. That every statist, capitalist and servant of the world-order feels on their necks the breath of the social revolution.
Let's sow the bonds of action among the insurrectional hotbeds in the whole world!
For the destruction of all power!
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
The real revolutionary storm does not obey any party, any boss, any power. On the contrary, these are its irreconcilable enemies. They will be swept away as the storm intensifies. Between the social revolution that will subvert any relation based on exploitation and power and the impostors, the bosses, the masters, the political parties, the capitalist and the authoritarians of any shade, there cannot be anything other than struggle til the bitter end. Because freedom and the end of exploitation, imply the destruction of capitalism and of any power.
It is not surprising though that those aspiring to power try to ride the revolutionary wave that is crashing through the land of the Nile; it is not surprising that the new leaders try to impose themselves through lies and deception, aided by the media and by the local governments who talk about the “opposition”; it is not surprising that the authentic revolutionary rush cannot be translated into any party program, into any referendum, into any flag or that it is not recognized by any stronghold of power around the world. Certainly those who are fighting today in Egypt against the current power do not make up a homogeneous bloc, just as not everyone aspires to real social revolution.
The ongoing struggles are crossed by thousands of contradictions: between those in opposition who demand for a constituent assembly without an overwhelming islamist influence and those who do not see any salvation in parliamentary democracy; from those who are fighting for wage increases and improved work conditions to those who want to do away with all the bosses; from those who struggle without ever putting into question their prejudices, the dominant morals, the traditions which have brought thousands of years of oppression to those who struggle in the same way against the suffocating power of the state and against the suffocating weight of patriarchy in one battle; from those who wave the national flag to those who tie their own struggle with the one of the exploited from any latitude... Perhaps it's exactly here where the revolutionary strength of the current revolution in Egypt is found: beyond all contradictions, it is born in the guts of the exploited and the oppressed. It is here that we can find real struggle.
What is happening in Egypt can find echoes everywhere in the world where people are struggling. While for years the islamists of any tendency have presented themselves as social fighters in front of millions of people around the world, perhaps their mask will now fall in Egypt, as it is now happening in other countries (for example in the south of Tunisia). The social revolution in Egypt will be the tomb of the islamists and religious reactionaries that are disguised themselves as struggling for alleged social emancipation.
At the basis of international revolutionary solidarity there is one's own recognition in the battles that are unleashed elsewhere. Remaining spectators of the insurrectional surges in Egypt can only contribute to its isolation and its suppression. To sustain and reinforce the real revolutionary surges over there, those who want to end with any exploitation and dominion, we need to act. Joining the fray armed with the idea of freedom, the real one.
We think, therefore, that it is appropriate to make a call out to pass to the attack, to support, where we stand, with our ideas and our means the current revolutionary wave in Egypt. If in Cairo, Alexandria, Malhalla, etc. thousands of people are jumping into the fray because they aspire to a new world, let's make sure that every representative of the Egyptian state and capital everywhere in the world finds this conflict brought to their front door. That every statist, capitalist and servant of the world-order feels on their necks the breath of the social revolution.
Let's sow the bonds of action among the insurrectional hotbeds in the whole world!
For the destruction of all power!
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
Egypt: Jako moře
Sociální revoluce je jako moře. Vlny se v něm honí, naráží na
překážky, které se jim postaví do cesty, rozbijí je nebo ustoupí. S
veškerým násilím nezkrotné vášně ničí všechny zbytky moci, vykořisťování
a útlaku jeden po druhém. První vlna, obrovská a neočekávaná, smetla
Mubarakovu diktaturu. Druhá srazila na kolena armádu, která se chystala
převzít moc. Třetí se dnes zvedá proti novému pořádku, který se snaží
zavádět islamisté.
Skutečná bouře revoluce se nepodřizuje žádné straně, žádnému šéfovi, žádné moci. Naopak jsou to její nesmiřitelní nepřátelé. Jak bude bouře zesilovat, smete je ze zemského povrchu. Mezi sociální revolucí, která rozvrátí jakýkoli vztah založený na vykořisťování a moci, a podvodníky, šéfy, pány, politickými stranami, kapitalisty a autoritáři jakéhokoli druhu nemůže být jiný poměr než boj až do hořkého konce. Svoboda a konec vykořisťování s sebou nesou zničení vší moci a kapitalismu.
Není to žádné překvapení, že ti, kteří usilují o moc, se snaží svézt se na revoluční vlně, která se valí nilskou zemí, nepřekvapí, že noví vůdci se snaží získat moc prostřednictvím lží a podvodů za vydatné pomoci médií a zdejších vlád, které mluví o „opozici“, nepřekvapí, že autentický revoluční zápal nelze převést do programu strany, referenda či vlajky a že ho neuznává žádná pevnost moci na světě. Ti, kteří dnes bojují v Egyptě proti současné moci, samozřejmě netvoří homogenní blok, stejně jako ne všichni usilují o skutečnou sociální revoluci. Současné boje protínají tisíce rozporů: mezi tou opozicí, která požaduje ústavodárné shromáždění bez většinového vlivu islamistů a těmi, kteří v parlamentní demokracii nespatřují žádnou spásu, od těch, kteří bojují za zvýšení mezd a zlepšení pracovních podmínek, po ty, kteří chtějí skoncovat se všemi šéfy, od těch, kteří bojují, aniž by zpochybnili své předsudky, dominantní morálku a tradice, jež přinesly tisíce let útlaku, po ty, kteří berou zápas s mocí státu i s drtivým břemenem patriarchátu jako jeden boj, od těch, kteří mávají národní vlajkou, po ty, kteří svůj boj spojují s bojem vykořisťovaných celého světa… Ale právě v tom se bezpochyby nachází síla revoluce odehrávající se v Egyptě: přes všechny rozpory se zrodila v nitru vykořisťovaných a utlačovaných. A právě tam se odehrává skutečná bitva.
To, co se děje v Egyptě bude mít ohlas všude na světě, kde lidé bojují. Islamisté jakéhokoli směru, kteří se léta v očích milionů lidí na celém světě dělali sociálními bojovníky, snad nyní v Egyptě odhalí svou pravou tvář, stejně jako se to děje i v jiných zemích (například na jihu Tuniska). Sociální revoluce v Egyptě se stane hrobem islamistů a náboženských reakcionářů, kteří se schovávají za údajnou společenskou emancipaci.
Základem revoluční mezinárodní solidarity je rozpoznat sebe sama v bojích, které se odehrávají na jiném místě světa. Zůstat pouhým divákem povstaleckého vzepětí v Egyptě znamená přispět k jeho izolaci a potlačení. Abychom podpořili a posílili skutečný revoluční zápal těch, kteří usilují o to skoncovat s veškerým vykořisťováním a mocí, musíme jednat. Vrhnout se do boje ozbrojeni ideou svobody, té opravdové.
Myslíme si, že je čas vyzvat k tomu, abychom přešli do útoku, podpořili, tam, kde se nacházíme, prostřednictvím našich vlastních pojmů, našimi vlastními prostředky, revoluční vlnu v Egyptě. Jestliže se v Alexandrii, v Káhiře, v Mahalle, … tisíce lidí vrhly do bitvy o nový svět, je na nás, abychom přinesli tento konflikt před dveře každého představitele státu a egyptského kapitálu na celém světě. Ať všichni budovatelé státu, kapitalisté a posluhovači pořádku celého světa cítí dech sociální revoluce za krkem.
Budujme spojení mezi ohnisky povstání na celém světě!
Za zničení veškeré moci!
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
By Tridni Valka
Skutečná bouře revoluce se nepodřizuje žádné straně, žádnému šéfovi, žádné moci. Naopak jsou to její nesmiřitelní nepřátelé. Jak bude bouře zesilovat, smete je ze zemského povrchu. Mezi sociální revolucí, která rozvrátí jakýkoli vztah založený na vykořisťování a moci, a podvodníky, šéfy, pány, politickými stranami, kapitalisty a autoritáři jakéhokoli druhu nemůže být jiný poměr než boj až do hořkého konce. Svoboda a konec vykořisťování s sebou nesou zničení vší moci a kapitalismu.
Není to žádné překvapení, že ti, kteří usilují o moc, se snaží svézt se na revoluční vlně, která se valí nilskou zemí, nepřekvapí, že noví vůdci se snaží získat moc prostřednictvím lží a podvodů za vydatné pomoci médií a zdejších vlád, které mluví o „opozici“, nepřekvapí, že autentický revoluční zápal nelze převést do programu strany, referenda či vlajky a že ho neuznává žádná pevnost moci na světě. Ti, kteří dnes bojují v Egyptě proti současné moci, samozřejmě netvoří homogenní blok, stejně jako ne všichni usilují o skutečnou sociální revoluci. Současné boje protínají tisíce rozporů: mezi tou opozicí, která požaduje ústavodárné shromáždění bez většinového vlivu islamistů a těmi, kteří v parlamentní demokracii nespatřují žádnou spásu, od těch, kteří bojují za zvýšení mezd a zlepšení pracovních podmínek, po ty, kteří chtějí skoncovat se všemi šéfy, od těch, kteří bojují, aniž by zpochybnili své předsudky, dominantní morálku a tradice, jež přinesly tisíce let útlaku, po ty, kteří berou zápas s mocí státu i s drtivým břemenem patriarchátu jako jeden boj, od těch, kteří mávají národní vlajkou, po ty, kteří svůj boj spojují s bojem vykořisťovaných celého světa… Ale právě v tom se bezpochyby nachází síla revoluce odehrávající se v Egyptě: přes všechny rozpory se zrodila v nitru vykořisťovaných a utlačovaných. A právě tam se odehrává skutečná bitva.
To, co se děje v Egyptě bude mít ohlas všude na světě, kde lidé bojují. Islamisté jakéhokoli směru, kteří se léta v očích milionů lidí na celém světě dělali sociálními bojovníky, snad nyní v Egyptě odhalí svou pravou tvář, stejně jako se to děje i v jiných zemích (například na jihu Tuniska). Sociální revoluce v Egyptě se stane hrobem islamistů a náboženských reakcionářů, kteří se schovávají za údajnou společenskou emancipaci.
Základem revoluční mezinárodní solidarity je rozpoznat sebe sama v bojích, které se odehrávají na jiném místě světa. Zůstat pouhým divákem povstaleckého vzepětí v Egyptě znamená přispět k jeho izolaci a potlačení. Abychom podpořili a posílili skutečný revoluční zápal těch, kteří usilují o to skoncovat s veškerým vykořisťováním a mocí, musíme jednat. Vrhnout se do boje ozbrojeni ideou svobody, té opravdové.
Myslíme si, že je čas vyzvat k tomu, abychom přešli do útoku, podpořili, tam, kde se nacházíme, prostřednictvím našich vlastních pojmů, našimi vlastními prostředky, revoluční vlnu v Egyptě. Jestliže se v Alexandrii, v Káhiře, v Mahalle, … tisíce lidí vrhly do bitvy o nový svět, je na nás, abychom přinesli tento konflikt před dveře každého představitele státu a egyptského kapitálu na celém světě. Ať všichni budovatelé státu, kapitalisté a posluhovači pořádku celého světa cítí dech sociální revoluce za krkem.
Budujme spojení mezi ohnisky povstání na celém světě!
Za zničení veškeré moci!
Translation of "Egypte. Comme la mer", Hors Service 32, 15 january 2013
By Tridni Valka
Abonneren op:
Posts (Atom)