Non siamo schiavi

Non siamo schiavi, siamo dinamite. Così titolava un manifesto affisso sui muri qualche anno fa per difendere due anarchici arrestati dopo una rapina in banca. Una frase minacciosa per i potenti, ma su cui riflettere bene. Perché non dobbiamo rovesciarla. Noi non siamo dinamite perché siamo degli schiavi. Siamo dinamite perché non saremo schiavi, perché non vogliamo essere schiavi. C'è un mondo intero di differenza fra queste due espressioni. Un mondo che distingue gli anarchici da tutte le altri correnti che si pretendono rivoluzionarie.

 

Non è la nostra condizione di vita – l'essere proletari o operai, poveri o clandestini – a farci diventare ribelli. Non è sull'attuale deterioramento delle condizioni di sopravvivenza che dovremmo farci delle illusioni e pensare che stia per saltare tutto perché tutto va sempre peggio. Non si tratta che di dolci illusioni centellinate ai rivoluzionari per addormentarli.

 

Il potere incatena l'essere umano al ruolo che gli impone nella società. Crea e ricrea incessantemente le condizioni di questo ruolo per impedire che lo schiavo si sbarazzi delle sue catene. Ma affinché ci sia lotta mortale fra il potere e lo schiavo, occorre innanzitutto che lo schiavo si decida.

 

La volontà, ecco ciò che fa la differenza fra lo schiavo e il ribelle. La volontà di opporsi, di non accettare, di non subire, di scontrarsi con tutto ciò che mira a sottometterti, a renderti schiavo. La volontà è ciò che il potere non riuscirà mai a cancellare del tutto nei prigionieri, è ciò che teme in permanenza. Perché la volontà ci dimostra anche che non bisogna aspettare, che possiamo agire e farlo adesso. Che la determinazione e la decisione hanno la meglio, per quanto minoritarie siano, sull'inerzia delle masse e sui rapporti sociali esistenti.

 

Non dobbiamo aver paura della nostra volontà. Se lo vogliamo, saremo dinamite e gli edifici del potere crolleranno.

La storia non è una sequela di avvenimenti prodotta da una legge onnipresente. La storia è creata e ricreata dalle volontà che agiscono.

 

Translation of "Nous ne sommes pas des esclaves", Hors Service 34, March 5th, 2013

By Finimondo

Kraj javnog prijevoza

Svi želimo nekamo otići. Mogli bi čak i reći da su odlazak, kretanje i otkrivanje dio ljudske prirode. Budući da je vlast relativno nesposobna iskorijeniti navedeni nagon, odlučila je da barem unaprijed odredi cilj naših putova, omeđivši područja koja otkrivaju zabranjene teritorije. Otkriti novi trgovački centar, uživati u surogatu prirode u gradskom parku, uroniti u tajnovitost novog radnog mjesta, tulumariti na mjestima predodređenim za sprječavanje svakog radosnog, dakle neobuzdanog ekscesa... eto, to je samo nekoliko odredišta koja nam nudi

Međutim, problem ne leži samo u odredištu. Kritika ovog nerealnog svijeta, koji je proizvod vlasti i robe, bila bi osuđena na propast kad ne bi sȃm put uvjetovao odredište. Pošto živimo u svijetu zasnovanom na novcu, jedina odredišta naših lutanja mogu biti samo hramovi u kojima caruje novac. Živeći u svijetu u kojem nadničarski posao određuje ritam života, jedina meta postaje, dakako, tvornica, poduzeće, radionica, supermarket.

Ako iz polja kritike prijeđemo na logiku vlasti i pokornosti te uronimo u konkretnost vezanu za pitanja putova i odredišta, sukobit ćemo se gotovo neposredno s javnim prijevozom, koji je, izgleda, postao jedan od omiljenih tema građanskih aktivista, uz različite razloge i srdžbe, više ili manje razumljive. Mogli bi se ograničiti na površnu kritiku javnog prijevoza, zaboravljajući da ovaj sačinjava, u biti, jednu od najvažnijih arterija grada. Mogli bi se ograničiti na kritiku visokih cijena karte ili preplate, pojačane kontrole, sve brojnijih okretnih rampi (koje pretvaraju pristup metrou u tjelovježbu) ili pak na kritiku prekomjernih nadzornih kamera i nadzornika... I sve to, sasvim nužno i korisno, moglo bi nȃs, neprijatelje vlasti, dovesti na sklizavi teren traženja »prava na mobilnost«, na »besplatni javni prijevoz« ili pak na »smanjenje nasilja nad švercerima«. Radi se o sklizavom terenu zato što bi nam moglo iskliznuti osnovno pitanje: zašto postoji javni prijevoz i čemu on služi?

Većina osoba koristi javni prijevoz za odlazak na posao, u institucije, na sastanke s birokratima, na potrošačka mjesta kao što su supermarket, stadion ili disko-klub. To je djelomični odgovor na pitanje zašto je vlasti važno da mreža javnog prijevoza diskretno funkcionira. Kretanje, cirkulacija osoba je jedan od osnovnih elemenata ekonomije, opstanka vlasti. Javni prijevoz je jedno od rješenja na navedene ekonomske potrebe kretanja, kao što njena organizacija nudi put u svrhu određivanja odredišta. A to se kretanje mora, dakako, odviti na najučinkovitiji način (što ne znači i na najprijatniji) i najsigurniji (što ne znači i najzanimljiviji). Potpunoj i svakodnevnoj mobilnosti stanovništva potrebne su prikladne infrastrukture. Važnost tih infrastruktura za društveni poredak otkrivamo, naprotiv, kada su one paralizirane (nije bitan povod): kašnjenja, kaos, nered, prekid rutine. Mogli bi reći da se radi o plodnom tlu za gajenje slobode, za razliku od svakodnevne reprodukcije uloga, vlasti, ekonomije.
 
Do sada smo govorili samo o aspektima vezanim za logiku ekonomske mobilnosti, koja stoji iza masovnog prijevoza. No, javni prijevoz snažno oblikuje ne samo fizički prostor (tuneli, električni vodovi, znakovi, tračnice, buka) već možda još i više onaj mentalni: grad postaje zbroj autobusnih i tramvajskih stanica, teritorij je ograničen postajama, sve ostalo je usputno, većinom (neslučajno) podzemno. Mrežu javnog prijevoza, uključujući i militarizaciju koja slijedi, možemo analizirati kao jedno veliko platno koje pokriva društveno tkivo, koje doprinosi određivanju odnosa, koje to tkivo obuhvaća i zatvara. U zatvoru pod otvorenim nebom koji nam vlast gradi, javni prijevoz predstavlja bodljikavu žicu i osmatračnice koje onemogućuju bijeg. Kao u svakom zatvoru ili logoru zatvorenici se registriraju, vodi se evidencija. Golema evidencija putem personaliziranih elektronskih kartica, kretanja svih korisnika-platiša (i još više od toga, s obzirom na videonadzor) samo je jedno od lica društvenog zatvora.

Istovremeno, međutim, razni oblici javnog prijevoza ipak nisu nesavladive zidine. Upravo zato što se radi o mreži koja sve pokriva ona neće nikada moći biti potpuno zaštićena od vandalskih činova. Navedena sveprisutnost je istodobno i njena ranjivost. Izbušiti gume u garaži autobusa, prerezati žice duž tračnica, uništiti znakove koji određuju kretanje, postaviti prepreke na tračnice... mogućnosti za jednostavne i izvedive napade su bezbrojne, a upravitelji društvenog zatvora ih ne mogu ni spriječiti ni izbjeći. Svaka perturbacija, bilo kojeg opsega, izravno se odražava na svakodnevnu rutinu, tj. na posao, ekonomiju, vlast i nadzor. Boriti se za održavanje dostupnog javnog prijevoza pretvara se, s ove točke gledišta, u zahtjev za otvorenim zatvorom — baš ono što vlast gradi. Uostalom, ne čini nam se svrsishodno pretkazati da li će u svijetu naših snova, u kojem će novac biti svrgnut a vlast uništena, još postojati navedeni prijevoz, pošto se njegova današnja logika sastoji potpuno i isključivo od ekonomije koju želimo uništiti, i od društvenog nadzora koji želimo iskorijeniti. Trebamo, u stvari, shvatiti što danas uistinu znači javni prijevoz: arterije kapitalizma, barijere koje isključuju sve što je izvan rutine posla i vlasti, bodljikave žice zatvora koji se gradi pod otvorenim nebom. Kao što bijeg jednog zatvorenika ne podrazumijeva sam po sebi uništenje zatvora (a u nekom smislu ni slobodu koja se, kao što obično kažemo, može širiti u beskonačnost samo kroz slobodu drugih), isto tako se vraća pitanje napada javnog prijevoza u svrhu oštećenja i uništenja.

Paralizirati dirigirano i uvjetovano kretanje znači boriti se za slobodu svih osoba.

Translation of "La fin du transport en commun", Hors Service 24, December 26th, 2011

By Anarhisticka biblioteka

Disorder news 34

Flaming Bank – A few days before the workers’ demo against austerity and crisis, unknown persons put fire to a bank agency of BNP Paribas in Schaerbeek (Brussels) around 23h with the help of Molotov cocktails. There will for sure be nobody to whine about the faith of a bank that went up in flames. The wheels of the capitalistic machine are vulnerable.

Mistercash no more – A few days after the demo against austerity, in the metrostation Yser in Brussels, unknown persons exploded an ATM with the help of a hand grenade. The best thing to do with all those machines which vomit that what this world respects the most, the money, is to plunder or destroy them. Or both, if possible.

A company targeted – During the night, three cars and a truck belonging to the same company were burned in Gilly (Charleroi). The vehicles were totally wrecked. The name of the targeted company was not specified by the media, but we haven’t got the slightest doubt that somebody had more than good reasons to attack a wheel of Capital.

The daily routine – Early in the morning, a train stationed in Ath was attacked and damaged. Windows broken and the cockpit of the train driver ravaged. Vengeance for a ticket control or a controller who denounced an immigrant without papers to the cops? Not feeling like going to work in the morning? A simple act to fuck up the infernal daily routine of sleeping-metro-working? We couldn’t say, but no reasons lacking to attack the circulation of persons-merchandises. By the way, on the railroad line between Geraardsbergen and Brussels, a signalisation cabin recently went up in flames… causing chaos for several weeks now on this high frequented line.

Bye bye big screen – In Ixelles (Brussels), the city authorities of Bruxelles installed an enormous screen, vomiting 24h/24 publicity for the City of Bruxelles, the advantages of Bruxelles for eurocrats and representatives of companies, diplomats and their whole disgusting cast. Recently, we learned with joy that this horrid screen was once again targeted by handy launchers of paint bombs.

Bye bye publicity – Some statistics: these last six months, 600 publicity panels of Clearchannel were destroyed in Bruxelles. It seems there’s a record there, because, Clearchannel states, in general the company counts for about 100 panels a year to be replaced. Also in another Belgian city, La Louvière, this salutary sport is raging through the city. Well, drop the calculations and let’s destroy the publicity of capital and power everywhere.

All the best! – Seven prisoners without legal documents escaped from the detention centre of Merksplas where they were locked up waiting for their deportation. Courage and all the best to the escapees; fire and flames for detention centres and prisons.


Translation of "Brèves du désordre 34", Hors Service 34, March 5th, 2013