Στη γλώσσα της εξουσίας, η φυλακή είναι
πρώτα απ’ όλα ένας «θεσμός επανένταξης», ένα είδος νοσοκομείου για να
θεραπευτεί η αρρώστια της εγκληματικότητας. Είναι κατά κάποιον τρόπο μια
«ευκαιρία» που προσφέρεται σε αυτούς που έχουν διαπράξει λάθη να
σκεφτούν και να «ξαναμπούν στον ίσιο δρόμο».
Έχουμε εξηγήσει πολλές φορές ότι η τιμωρία, η Δικαιοσύνη, η ποινή
φυλάκισης δεν είναι ένα ζήτημα «δικαιοσύνης» (αν θέλουμε να
χρησιμοποιήσουμε αυτήν τη λέξη) αλλά ένα μέτρο προστασίας της
καθεστηκυίας τάξης. Έχουμε περιγράψει τη φυλακή σαν μια μηχανή άλεσης
των ανθρωπίνων όντων, σαν ένα τέρας που καταβροχθίζει τις κοινωνικές
εντάσεις που εκφράζονται μεταξύ άλλων μέσω του «εγκλήματος». Ότι σκοπός
της φυλακής είναι να εκμηδενίσει την προσωπικότητα των κρατουμένων, να
τους μετατρέψει σε πειθήνια και υπάκουα όντα.
Πέρα απ’ τις διαθέσεις των σωφρονιστικών διοικήσεων, των δικαστών ή
των δεσμοφυλάκων, η ίδια η λειτουργία της φυλακής, η αρχιτεκτονική της, ο
μηχανισμός της καταστρέφουν τους ανθρώπους. Σήμερα στις φυλακές του
Φορέστ δόθηκε ένα ακόμη λυπηρό και τρανταχτό παράδειγμα των παραπάνω.
Λόγω του υπερπληθυσμού (πάνω από 700 κρατούμενοι για 400 θέσεις), οι
φυλακισμένοι που πάσχουν από φυματίωση δεν μπορούν να τοποθετηθούν
ξεχωριστά ή να δεχτούν φροντίδα… κάτι που αφήνει ελεύθερο πεδίο για τη
μετάδοση και μόλυνση του συνόλου των κρατουμένων. Και μην αυταπατάστε
περί «ανθρωπιστικών διαθέσεων»: αν οι δεσμοφύλακες του Φορέστ
καταγγέλλουν σήμερα αυτή την κατάσταση είναι γιατί τίθεται σε κίνδυνο η
δική τους υγεία.
Η φυλακή δε θεραπεύει, αλλά παράγει αρρώστους. Η φυματίωση, μια
αρρώστια που κατά κύριο λόγο χτυπά τους φτωχούς και καταραμένους αυτής
της γης, δεν είναι παρά το ορατό δείγμα μιας διαδικασίας σήψης κι
αποσύνθεσης που εφαρμόζεται και στηρίζεται από το κράτος μέσα στις
φυλακές του. Ο αγώνας εναντίον τους δεν έγκειται βέβαια στο να καλείς
τους γιατρούς των φυλακών να «αναλάβουν τις ευθύνες τους», ούτε στο να
απαιτείς την κατασκευή νέων φυλακών «καλύτερα σχεδιασμένων» αλλά,
αντίθετα, έγκειται στο να καταλήγεις στο λογικό συμπέρασμα ότι για να
θεραπεύσεις χρειάζεται αέρας, χρειάζεται ελευθερία κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση.
Δημοσιεύτηκε τον Μάρτη του 2012 στο τεύχος 27 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/05/02/belgio-fylakh-toy-forest-h-fylakh-arrwstainei/
donderdag 9 augustus 2012
Φτωχοί
Αυτό που είναι ίσως ακόμα χειρότερο από την υλική φτώχεια είναι η συναισθηματική μιζέρια που βασιλεύει σ’ αυτή την κοινωνία, που παράγεται απ’ το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και που χαρίζει σ’ αυτόν τον κόσμο τη σκατόφατσα που έχει. Πέφτουμε ξανά και ξανά σε κατάθλιψη, γινόμαστε ξανά και ξανά μάρτυρες αυτοκτονιών, βιώνουμε σχέσεις και δεσμούς διαποτισμένους από δυσπιστία, ανταγωνισμό, βία και υποκρισία, ενώ διάφορα ναρκωτικά μάς κρύβουν για λίγα λεπτά την άσχημη και βάναυση πραγματικότητα. Τα όνειρα κι οι επιθυμίες μας δεν ξεπερνούν το λυπηρό ορίζοντα του υπαρκτού: η περιπέτεια, το άγνωστο, το πάθος… είναι απαγορευμένα, και δεν μπορούμε να τα βιώσουμε παρά με πληρεξούσιο (ταινίες, βιντεοπαιχνίδια…). Η μελαγχολία μάς αλυσοδένει όσο κι η σκιά των φυλακών, η γαλέρα της εργασίας, η ανάγκη των χρημάτων.
Αυτός ο κόσμος έχει μάλιστα ανακαλύψει μια σειρά από «θεραπείες» και «θεραπευτές» –πιο οικείους και προσιτούς– γι’ αυτήν τη λιγότερο «ορατή» μιζέρια. Από ψυχιάτρους σε ψυχολόγους κι από ναρκωτικά σε αντικαταθλιπτικά, από στιγμές «εκτόνωσης» όπως η σαββατιάτικη νυχτερινή έξοδος στα μπαρ ή το ματς ποδοσφαίρου την επομένη μέχρι τις δήθεν στιγμές ευτυχίας πίσω από μια οποιαδήποτε οθόνη (διαδραστική όπως το διαδίκτυο ή παθητική όπως η τηλεόραση)… μια ολόκληρη αγορά έχει χτιστεί πάνω στη συναισθηματική και ψυχική μιζέρια. Παρ’ όλα αυτά, κι ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι για την υλική φτώχεια, κανένα αντίδοτο δεν είναι αρκετό έναντι των παραπάνω. Η λύπη πάντα επιστρέφει, γραπώνεται απ’ τα ανθρώπινα όντα, τα κυνηγά και τα καταδιώκει…
Αλλά υπάρχει επίσης κάτι άλλο, καλά κρυμμένο από την εξουσία, επιδέξια απομακρυσμένο απ’ τη συνήθεια και καταπνιγμένο απ’ την κοινωνική τάξη. Δεν πρόκειται για υπεκφυγή, ούτε για ένα οριστικό αντίο στη μελαγχολία, αλλά για ένα έναυσμα: απ’ τη στιγμή που παύουμε να υφιστάμεθα αλλά αποφασίζουμε να δράσουμε· απ’ τη στιγμή που αποφασίζουμε να μην παραιτούμαστε άλλο, αλλά να εξεγερθούμε· να μη σερνόμαστε αλλά να ζήσουμε, η μελαγχολία αρχίζει να υποχωρεί. Με το να εξεγερθούμε, όχι μόνο κάνουμε ένα βήμα επίθεσης ενάντια σ’ ό,τι μας πνίγει και μας καταπιέζει, αλλά ίσως –κι είναι ακόμα πιο σημαντικό αυτό– κατακτούμε τη χαρά της ζωής, την ευθυμία των σχέσεων μεταξύ συνένοχων εξεγερμένων, την ειλικρίνεια και το θράσος μέσα σ’ ό,τι κάνουμε και σκεφτόμαστε. Η ευτυχία δε βρίσκεται στη συσσώρευση χρήματος ή στην άσκηση εξουσίας πάνω στους άλλους ούτε σ’ ένα οποιοδήποτε υπερπέραν, αλλά βρίσκεται, για παράδειγμα, στη γλυκιά συνοχή ανάμεσα σε αυτό που σκεφτόμαστε και αυτό που πράττουμε. Η μελαγχολία προέρχεται απ’ το γεγονός ότι δεν μπορούμε πια ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, όταν κοιταζόμαστε κατάματα. Απ’ το ότι η γενναιοδωρία του «είναι» μας, των σκέψεων και πράξεών μας αντικαθίσταται από τη δυσπιστία, την παραίτηση, την οπισθοχώρηση. Απ’ το ότι η ζωή μας δε φαίνεται να έχει καμία αξία, αφού αυτός ο κόσμος δε θα της δώσει ποτέ. Απ’ το ότι σταματήσαμε να προσπαθούμε να κατακτήσουμε την ικανότητα να προσδίδουμε εμείς οι ίδιοι αξία στη ζωή μας.
Στην πραγματικότητα, όλος ο πλούτος της ζωής μας βρίσκεται εδώ, μπροστά στα μάτια μας. Αρκεί ν’ απλώσουμε τα χέρια μας, χέρια οπλισμένα με εμπιστοσύνη, ιδέες και ελευθερία. Γιατί μέσα από τον αγώνα για ελευθερία, μέσα από την εξέγερση ενάντια σε μια ύπαρξη αποστερημένη από κάθε νόημα, θα εκδιώξουμε το σκοτάδι από τις καρδιές μας.
Από το τεύχος 27 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/05/02/belgique-pauvres-hors-service/
Ας φράξουμε το δρόμο στους ανθρωποφύλακες…
Τα συνδικάτα των δεσμοφυλάκων, υπέβαλαν προειδοποίηση για γενική
απεργία σε όλες τις φυλακές από τις 17 Φλεβάρη. Πέρα από τις
συνηθισμένες διεκδικήσεις για περισσότερα μέσα άσκησης πίεσης στους
κρατουμένους (μέτρα ασφαλείας, περισσότερο προσωπικό, όπλα, απομόνωση…)
θέλουν επίσης να αντιταχθούν στα νέα σχέδια συνταξιοδότησης τα οποία
αγγίζουν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και σύμφωνα με τα οποία θα
πρέπει να δουλέψουν δύο χρόνια περισσότερο πριν βγουν στη σύνταξη.
Εμείς, ακατανίκητοι εχθροί των φυλακών και αυτών που συμβάλλουν στην ύπαρξή τους, έχουμε μια καλύτερη ιδέα: να πάρουν απευθείας οι ανθρωποφύλακες τη σύνταξή τους, από σήμερα κιόλας. Να εγκαταλείψουν τη βρόμικη δουλειά τους που έγκειται στον εγκλεισμό των ανθρώπων, στην άμεση στέρηση της ελευθερίας κίνησής τους. Να το κάνουν από σήμερα. Αλλά κανένας ισχυρός, κανένας βασανιστής, κανένας λακές της εξουσίας δεν αλλάζει στάση ζωής έτσι απλά. Δεν είμαστε ούτε αφελείς, ούτε ανθρωπιστές. Μονάχα με τη σύγκρουση θα υποχωρήσουν, μονάχα με τον επιθετικό αγώνα που οι άλλοι διεξάγουν εναντίον τους. Ο μόνος δυνατός «διάλογος» είναι αυτός της επίθεσης. Ας μη μείνουμε λοιπόν με σταυρωμένα τα χέρια, ούτε μέσα ούτε έξω απ’ τις φυλακές, όταν οι φύλακες ξεκινήσουν τη γενική απεργία τους (καθιστώντας έτσι τις συνθήκες στο εσωτερικό της φυλακής ακόμα πιο άθλιες κι ελεεινές, στερώντας από τους κρατουμένους το ντους, τον προαυλισμό, τις επισκέψεις, τις δραστηριότητες…).
Ας περάσουμε στην επίθεση, παντού όπου μπορούμε να να χτυπήσουμε τη φυλακή, τους υπηρέτες και τον κόσμο της!
Δημοσιεύθηκε στις 17 Φλεβάρη 2012, στο τεύχος Νο 26 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/03/11/belgio-as-fraxoume-to-dromo/
Εμείς, ακατανίκητοι εχθροί των φυλακών και αυτών που συμβάλλουν στην ύπαρξή τους, έχουμε μια καλύτερη ιδέα: να πάρουν απευθείας οι ανθρωποφύλακες τη σύνταξή τους, από σήμερα κιόλας. Να εγκαταλείψουν τη βρόμικη δουλειά τους που έγκειται στον εγκλεισμό των ανθρώπων, στην άμεση στέρηση της ελευθερίας κίνησής τους. Να το κάνουν από σήμερα. Αλλά κανένας ισχυρός, κανένας βασανιστής, κανένας λακές της εξουσίας δεν αλλάζει στάση ζωής έτσι απλά. Δεν είμαστε ούτε αφελείς, ούτε ανθρωπιστές. Μονάχα με τη σύγκρουση θα υποχωρήσουν, μονάχα με τον επιθετικό αγώνα που οι άλλοι διεξάγουν εναντίον τους. Ο μόνος δυνατός «διάλογος» είναι αυτός της επίθεσης. Ας μη μείνουμε λοιπόν με σταυρωμένα τα χέρια, ούτε μέσα ούτε έξω απ’ τις φυλακές, όταν οι φύλακες ξεκινήσουν τη γενική απεργία τους (καθιστώντας έτσι τις συνθήκες στο εσωτερικό της φυλακής ακόμα πιο άθλιες κι ελεεινές, στερώντας από τους κρατουμένους το ντους, τον προαυλισμό, τις επισκέψεις, τις δραστηριότητες…).
Ας περάσουμε στην επίθεση, παντού όπου μπορούμε να να χτυπήσουμε τη φυλακή, τους υπηρέτες και τον κόσμο της!
Δημοσιεύθηκε στις 17 Φλεβάρη 2012, στο τεύχος Νο 26 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/03/11/belgio-as-fraxoume-to-dromo/
donderdag 8 maart 2012
Greece at the precipice of Insurrection
The specter of the revolt of December 2008, which shook the country deeply after Alexis was murdered by the cops, has haunted minds for months in Greece. Indeed, faced with the unprecedented poverty in the country, with the impossibility of “improving” the economic and social situation, faced with the turning of the screw on the whole population in the name of upholding the system and power, many people have put in their lot for the return of that specter, for a vast revolt against the State and capitalism without compromise or mediation.
After the vote went through on the nth package of austerity measures, which among other things stipulated a 30% reduction of the minimum wage (with all the prior reductions, this adds up to a 50% wage reduction in less than a year), it’s not “just” that specter that’s taken hold of Athens as it has of several other cities – it’s something more: that night, after the vote, a breeze of insurrection blew in. Dozens of buildings were burned to the ground (banks, institutions, supermarkets, “historical heritage sites,” ministerial buildings,...), hundreds of businesses were pillaged and destroyed, barricades were erected, aside from the heavy confrontations with the forces of order, building occupations, etc. But that gust blew away all attempts to make “calculations” about what was happening too… the sheer vastness of its scope, involving dozens of hundreds of thousands of persons, every one of them charged with their own load of rage, desire, ideas – every one of them ready with their hands. No politician, no manager, no “politics” could lay a finger on it without the risk of getting burned.
Every country in Europe has been made to swallow the pretty pill of austerity, the only difference is in the dose and the rate of administration. Everywhere, the last ramparts of the “social contract” between the exploiters and the exploited are collapsing… and they’re being replaced by resignation, the cynicism of surviving on the backs of other poor people, depression, suicide; or by the anger, the rage, and the life that is starting to throb in people’s hearts once again. What’s happening today in Greece proves at least one thing for sure: an insurrection on European territory isn’t really so unimaginable after all. Moreover, it is quite possible, and there’s no reason to hesitate in making it. The transformation of the authoritarian and capitalist foundations of society, the construction of another world based on freedom, solidarity, and self-organization will come about by total assault on what exists now, by its violent destruction, by vast insurrections.
We cannot allow this new breeze to be shut out; we cannot allow this new upsurge of revolt that has spiked in Greece to be suffocated. Letting that country’s revolt be isolated means digging it a cruel and bloody grave; the revolt there must be expanded, must tie in with revolts here (which are certainly far more modest for the time being), and must encourage us to intensify our attacks against everything that suffocates, exploits, and oppresses us. In Greece the possibility of a real future has cropped up, just as it did in the still ongoing uprisings and confrontations in Egypt, Tunisia, Syria, and elsewhere in the world. It is a possibility that can take on body and soul here too, right in the heart of the European capital, where the rage is latent, the tensions palpable and the “adjustment” slight. Today is no time for waiting, if ever there was a time for that. The conflict is there, now, it is everyday, and it’s up to all of us whether we want it to explode in vast movements of revolt and insurrection. The fear that keeps so many of the poor frozen in the ranks of social order can change sides here too, like it did in Greece. Soon it will be time for the other side to tremble with it: the powerful, the rich, the exploiters.
Let us arm ourselves with the courage and determination to face this world down, let us rid ourselves of resignation and acceptance, let us embrace what was unimaginable yesterday, and is today entirely possible: insurrection against the existent.
Translation of "Tout commence aujourd'hui; La Grèce sur le pied d'insurrection", Hors Service 26, february 2012
After the vote went through on the nth package of austerity measures, which among other things stipulated a 30% reduction of the minimum wage (with all the prior reductions, this adds up to a 50% wage reduction in less than a year), it’s not “just” that specter that’s taken hold of Athens as it has of several other cities – it’s something more: that night, after the vote, a breeze of insurrection blew in. Dozens of buildings were burned to the ground (banks, institutions, supermarkets, “historical heritage sites,” ministerial buildings,...), hundreds of businesses were pillaged and destroyed, barricades were erected, aside from the heavy confrontations with the forces of order, building occupations, etc. But that gust blew away all attempts to make “calculations” about what was happening too… the sheer vastness of its scope, involving dozens of hundreds of thousands of persons, every one of them charged with their own load of rage, desire, ideas – every one of them ready with their hands. No politician, no manager, no “politics” could lay a finger on it without the risk of getting burned.
Every country in Europe has been made to swallow the pretty pill of austerity, the only difference is in the dose and the rate of administration. Everywhere, the last ramparts of the “social contract” between the exploiters and the exploited are collapsing… and they’re being replaced by resignation, the cynicism of surviving on the backs of other poor people, depression, suicide; or by the anger, the rage, and the life that is starting to throb in people’s hearts once again. What’s happening today in Greece proves at least one thing for sure: an insurrection on European territory isn’t really so unimaginable after all. Moreover, it is quite possible, and there’s no reason to hesitate in making it. The transformation of the authoritarian and capitalist foundations of society, the construction of another world based on freedom, solidarity, and self-organization will come about by total assault on what exists now, by its violent destruction, by vast insurrections.
We cannot allow this new breeze to be shut out; we cannot allow this new upsurge of revolt that has spiked in Greece to be suffocated. Letting that country’s revolt be isolated means digging it a cruel and bloody grave; the revolt there must be expanded, must tie in with revolts here (which are certainly far more modest for the time being), and must encourage us to intensify our attacks against everything that suffocates, exploits, and oppresses us. In Greece the possibility of a real future has cropped up, just as it did in the still ongoing uprisings and confrontations in Egypt, Tunisia, Syria, and elsewhere in the world. It is a possibility that can take on body and soul here too, right in the heart of the European capital, where the rage is latent, the tensions palpable and the “adjustment” slight. Today is no time for waiting, if ever there was a time for that. The conflict is there, now, it is everyday, and it’s up to all of us whether we want it to explode in vast movements of revolt and insurrection. The fear that keeps so many of the poor frozen in the ranks of social order can change sides here too, like it did in Greece. Soon it will be time for the other side to tremble with it: the powerful, the rich, the exploiters.
Let us arm ourselves with the courage and determination to face this world down, let us rid ourselves of resignation and acceptance, let us embrace what was unimaginable yesterday, and is today entirely possible: insurrection against the existent.
Translation of "Tout commence aujourd'hui; La Grèce sur le pied d'insurrection", Hors Service 26, february 2012
Νέο κέντρο κράτησης μεταναστών στο Steenokkerzeel
Το Γενάρη του 2012, ξεκινά η λειτουργία του Caricole, του νέου κλειστού κέντρου κράτησης του Steenokkerzeel που βρίσκεται μετά την πίστα του αεροδρομίου. Σκοπός της λειτουργίας του, ο εγκλεισμός των πιο απείθαρχων μεταναστών που το Κράτος θέλει να απελάσει. Θα χρησιμεύσει ως μέσο πίεσης για να αποτρέψει και να καταστείλει τις εξεγέρσεις μέσα στα κέντρα κράτησης. Πρέπει να σημειωθεί εξάλλου ότι η έναρξη λειτουργίας του καθυστέρησε για πάνω από ένα χρόνο, πιθανότατα χάρη στους αγώνες και στα σαμποτάζ που πραγματοποιήθηκαν όσο ήταν ακόμα εργοτάξιο.
Η νέα κυβέρνηση δεν έκρυψε φυσικά την πρόθεσή της να «σκληρύνει την πολιτική για το άσυλο» όπως προβλέπει να σκληρύνει και τη «σωφρονιστική πολιτική», την «οικονομική πολιτική», την «πολιτική για τα επιδόματα και τις συντάξεις» κ.ο.κ Πολλοί οι ανεπιθύμητοι: Είτε πρόκειται για μετανάστες χωρίς χαρτιά, είτε για κρατουμένους, φτωχούς, ηλικιωμένους ή εργάτες, όλοι θα πρέπει να δεχτούν ότι οι χρονιές που θα έρθουν θα ‘ναι δύσκολες, ότι όλο και πιο σπάνια θα τους χαρίζονται τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των πλουσίων. Εν τω μεταξύ τα στρατόπεδα οχυρώνουν τις θέσεις τους: τ’ αφεντικά πραγματοποιούν καμπάνιες κατά των απεργών, οι οργανισμοί -υποτιθέμενης- στήριξης όπως το Δημόσιο Κέντρο Κοινωνικής Δράσης (CPAS, Centre Public d’Action Sociale) κλείνουν τις πόρτες των κέντρων υποδοχής τους στους αστέγους χωρίς χαρτιά, τα συνδικάτα υψώνουν τους τόνους για να διατηρήσουν τον έλεγχο πάνω στις «αγέλες» τους που θέλουν να πιαστούν στα χέρια.
Αλλά ας επανέλθουμε στο νέο κέντρο κράτησης. Πριν από μια εβδομάδα (*) μια διαδήλωση πραγματοποιήθηκε χωρίς την άδεια των αρχών στους δρόμους του Molenbeek (Βρυξέλλες). Κείμενα, αφίσες, γκράφιτι και συνθήματα κατά των φυλακών και των κέντρων κράτησης, κατά του Κράτους και της εξουσίας. Την επομένη η αστυνομία πήρε δραστικά μέτρα για να εμποδίσει μια διαμαρτυρία μπροστά στο νέο κέντρο κράτησης: εκατοντάδες αστυνομικοί των μονάδων καταστολής , έφιπποι αστυνομικοί της ομοσπονδιακής αστυνομίας κι ένα πυροσβεστικό όχημα βρίσκονταν εκεί για να υπερασπιστούν το κέντρο κράτησης. Μάλιστα ο δήμαρχος του Steenokkerzeel έβγαλε απόφαση για απαγόρευση κάθε συγκέντρωσης. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι τελευταίες διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα εκεί κάθε άλλο παρά ήρεμες ήταν: η καταστροφή υποδομών τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό του κέντρου καθώς και μια απόδραση έδωσαν μια απελευθερωτική ορμή σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις που συνήθως αποδεικνύονται αναποτελεσματικές.
Λίγες ώρες αργότερα, στις Βρυξέλλες, δεκάδες άτομα με κουκούλες επιτέθηκαν στο Γραφείο Αλλοδαπών: η είσοδος υπέστη σοβαρές ζημιές, έσπασαν τζάμια, καπνογόνα και φωτοβολίδες πετάχτηκαν στο εσωτερικό του τεραστίων διαστάσεων κτιρίου. Προς υπενθύμιση: το Γραφείο Αλλοδαπών και ο στρατός του από δημοσίους υπαλλήλους είναι αυτοί που αποφασίζουν για τα κλειστά κέντρα κράτησης, τις απελάσεις, τη χορήγηση των αδειών παραμονής και τις νομιμοποιήσεις. Αυτή η άμεση επίθεση ενάντια στους υπευθύνους της μηχανής απελάσεων βρίσκουμε ότι μας εκφράζει και με μεγάλη χαρά καλούμε όσους θέλουν ν’ αγωνιστούν για την ελευθερία, να συνεχίσουν σ’ αυτό το δρόμο ενός αγώνα χωρίς μεσολαβήσεις, ενός αγώνα που περνά στην αντεπίθεση κόντρα σ’ ό,τι μας πνίγει.
Να υπενθυμίσουμε ακόμη ότι τα δύο τελευταία χρόνια ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή αυτού του κέντρου ακολούθησε μεταξύ άλλων κι αυτό το μονοπάτι. Οι κατασκευαστές του κέντρου, επιχειρήσεις όπως η Besix και η Valens, υπήρξαν πολλές φορές ο στόχος άμεσων δράσεων, σαμποτάζ, πυρκαγιών κι επιθέσεων, όπως και οι επιχειρήσεις που βγάζουν κέρδη εκμεταλλευόμενες αυτά τα κέντρα όπως οι ISS Cleaning, Sodexo, Post Bank, Dalkia ή ακόμα οι οργανισμοί που χειρίζονται όλη τη γραφειοκρατία όπως οι δημοτικές διοικητικές υπηρεσίες.
Γιατί η μηχανή απελάσεων μπορεί να δεχτεί επίθεση παντού, απ’ τον καθένα και την καθεμιά μας, με τα μέσα που κρίνουμε κατάλληλα.
Αγώνας για τίποτα λιγότερο από έναν κόσμο χωρίς σύνορα.
Φωτιά στο Κράτος και στα χαρτιά του! Ζήτω η ελευθερία!
(*) Στμ. το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 7/1/2012.
Το παρόν άρθρο προέρχεται απ’ το τεύχος Νο 24 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service.
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/01/24/neo-kentro-kratisis-metanaston-steenokkerzeel/
Translation of "Brique par brique...", Hors Service 24, decembre 2011
Η νέα κυβέρνηση δεν έκρυψε φυσικά την πρόθεσή της να «σκληρύνει την πολιτική για το άσυλο» όπως προβλέπει να σκληρύνει και τη «σωφρονιστική πολιτική», την «οικονομική πολιτική», την «πολιτική για τα επιδόματα και τις συντάξεις» κ.ο.κ Πολλοί οι ανεπιθύμητοι: Είτε πρόκειται για μετανάστες χωρίς χαρτιά, είτε για κρατουμένους, φτωχούς, ηλικιωμένους ή εργάτες, όλοι θα πρέπει να δεχτούν ότι οι χρονιές που θα έρθουν θα ‘ναι δύσκολες, ότι όλο και πιο σπάνια θα τους χαρίζονται τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των πλουσίων. Εν τω μεταξύ τα στρατόπεδα οχυρώνουν τις θέσεις τους: τ’ αφεντικά πραγματοποιούν καμπάνιες κατά των απεργών, οι οργανισμοί -υποτιθέμενης- στήριξης όπως το Δημόσιο Κέντρο Κοινωνικής Δράσης (CPAS, Centre Public d’Action Sociale) κλείνουν τις πόρτες των κέντρων υποδοχής τους στους αστέγους χωρίς χαρτιά, τα συνδικάτα υψώνουν τους τόνους για να διατηρήσουν τον έλεγχο πάνω στις «αγέλες» τους που θέλουν να πιαστούν στα χέρια.
Αλλά ας επανέλθουμε στο νέο κέντρο κράτησης. Πριν από μια εβδομάδα (*) μια διαδήλωση πραγματοποιήθηκε χωρίς την άδεια των αρχών στους δρόμους του Molenbeek (Βρυξέλλες). Κείμενα, αφίσες, γκράφιτι και συνθήματα κατά των φυλακών και των κέντρων κράτησης, κατά του Κράτους και της εξουσίας. Την επομένη η αστυνομία πήρε δραστικά μέτρα για να εμποδίσει μια διαμαρτυρία μπροστά στο νέο κέντρο κράτησης: εκατοντάδες αστυνομικοί των μονάδων καταστολής , έφιπποι αστυνομικοί της ομοσπονδιακής αστυνομίας κι ένα πυροσβεστικό όχημα βρίσκονταν εκεί για να υπερασπιστούν το κέντρο κράτησης. Μάλιστα ο δήμαρχος του Steenokkerzeel έβγαλε απόφαση για απαγόρευση κάθε συγκέντρωσης. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι τελευταίες διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα εκεί κάθε άλλο παρά ήρεμες ήταν: η καταστροφή υποδομών τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό του κέντρου καθώς και μια απόδραση έδωσαν μια απελευθερωτική ορμή σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις που συνήθως αποδεικνύονται αναποτελεσματικές.
Λίγες ώρες αργότερα, στις Βρυξέλλες, δεκάδες άτομα με κουκούλες επιτέθηκαν στο Γραφείο Αλλοδαπών: η είσοδος υπέστη σοβαρές ζημιές, έσπασαν τζάμια, καπνογόνα και φωτοβολίδες πετάχτηκαν στο εσωτερικό του τεραστίων διαστάσεων κτιρίου. Προς υπενθύμιση: το Γραφείο Αλλοδαπών και ο στρατός του από δημοσίους υπαλλήλους είναι αυτοί που αποφασίζουν για τα κλειστά κέντρα κράτησης, τις απελάσεις, τη χορήγηση των αδειών παραμονής και τις νομιμοποιήσεις. Αυτή η άμεση επίθεση ενάντια στους υπευθύνους της μηχανής απελάσεων βρίσκουμε ότι μας εκφράζει και με μεγάλη χαρά καλούμε όσους θέλουν ν’ αγωνιστούν για την ελευθερία, να συνεχίσουν σ’ αυτό το δρόμο ενός αγώνα χωρίς μεσολαβήσεις, ενός αγώνα που περνά στην αντεπίθεση κόντρα σ’ ό,τι μας πνίγει.
Να υπενθυμίσουμε ακόμη ότι τα δύο τελευταία χρόνια ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή αυτού του κέντρου ακολούθησε μεταξύ άλλων κι αυτό το μονοπάτι. Οι κατασκευαστές του κέντρου, επιχειρήσεις όπως η Besix και η Valens, υπήρξαν πολλές φορές ο στόχος άμεσων δράσεων, σαμποτάζ, πυρκαγιών κι επιθέσεων, όπως και οι επιχειρήσεις που βγάζουν κέρδη εκμεταλλευόμενες αυτά τα κέντρα όπως οι ISS Cleaning, Sodexo, Post Bank, Dalkia ή ακόμα οι οργανισμοί που χειρίζονται όλη τη γραφειοκρατία όπως οι δημοτικές διοικητικές υπηρεσίες.
Γιατί η μηχανή απελάσεων μπορεί να δεχτεί επίθεση παντού, απ’ τον καθένα και την καθεμιά μας, με τα μέσα που κρίνουμε κατάλληλα.
Αγώνας για τίποτα λιγότερο από έναν κόσμο χωρίς σύνορα.
Φωτιά στο Κράτος και στα χαρτιά του! Ζήτω η ελευθερία!
(*) Στμ. το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 7/1/2012.
Το παρόν άρθρο προέρχεται απ’ το τεύχος Νο 24 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service.
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/01/24/neo-kentro-kratisis-metanaston-steenokkerzeel/
Translation of "Brique par brique...", Hors Service 24, decembre 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)