Φωνές από το Βέλγιο: Ας ανατινάξουμε τα αδιέξοδα…

Υπάρχουν προβλήματα για τα οποία δεν υπάρχουν λύσεις μέσα σ’ αυτή την κοινωνία. Ζούμε σ’ ένα αδιέξοδο. Όταν βρούμε ένα μέρος να μείνουμε και να έχουμε ένα σπίτι, πρέπει να βρούμε και τα χρήματα για να το πληρώσουμε. Όταν καταφέρουμε να περάσουμε τα σύνορα σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, πρέπει να αποκτήσουμε και τα απαραίτητα χαρτιά για να ζήσουμε σ’ αυτή τη νέα χώρα. Ακολουθούμε αυτά τα μονοπάτια, βαδίζουμε σ’ αυτό το δρόμο χωρίς διέξοδο, ενόσω εγκαταλείπουμε την ίδια μας τη θέληση, ενόσω αυτοπεριοριζόμαστε για χάρη της επιβίωσης.

Υπάρχουν προβλήματα για τα οποία δεν υπάρχουν λύσεις σ’ αυτή την κοινωνία. Όλοι μας το γνωρίζουμε αλλά παρ’ όλα αυτά… Κι αν διατηρούμε ακόμα μια ελπίδα, αυτό συχνά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιθυμία να γίνουμε μια μέρα αποδεκτοί απ’ αυτή την κοινωνία, η επιθυμία να ενσωματωθούμε ίσως στις δομές της… Η ανάγκη επιβίωσης μας κάνει ν’ αποδεχθούμε ότι η ζωή είναι δύσκολη και πιστεύουμε ότι είμαστε δυνατοί αν μπορούμε να την αντέξουμε επ’ αόριστον. Αισθανόμαστε άσχημα όταν η κοινωνία μας χτυπάει αλλά ευτυχείς όταν μας αγκαλιάζει. Κι εξακολουθούμε να βαδίζουμε σ’ αυτό το αδιέξοδο, γιατί παρ΄ όλα αυτά εδώ είναι καλύτερα απ΄ότι αλλού… Συνεχίζουμε να βαδίζουμε σ’ αυτό το αδιέξοδο χτυπώντας το κεφάλι στον τοίχο μέχρι να.. χάσουμε τελικά το κεφάλι μας.

Ίσως ήρθε η στιγμή ν’ ανατινάξουμε αυτό το δρόμο˙ το δρόμο της Καταπίεσης και της Κυριαρχίας, της Επιβίωσης, της Ανισότητας, της Εξουσίας, το δρόμο του Κράτους και της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, της Σκληρότητας, της Φυλακής και της Απέλασης… Το δρόμο της Μονοτονίας και της Υποβάθμισης, της Ανίας, της Απελπισίας, του Ανταγωνισμού, της Υποταγής και της Παραίτησης… Αυτό το δρόμο που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι όλων των πόλεων του κόσμου, καθώς αυτός ο κόσμος, των αρχηγών και των κυριάρχων, τρέφεται απ’ τη μιζέρια μας, παντού και πάντα..

Κι αν βαδίζουμε σ’ αυτό το στενό δρομάκι σαν φυλακισμένοι, αυτό οφείλεται εν μέρει στην ιδεολογία της εξουσίας που μας υπαγορεύει ότι ένας σκλάβος ικανός να κουβαλάει όλο το φορτίο στην πλάτη του είναι ένας καλός σκλάβος. Ο φόβος των αντιποίνων του αφέντη μας εμποδίζει να εξεγερθούμε˙ όπως κι ο εκβιασμός και η απομόνωση, εργαλεία στα χέρια των αφεντικών προκειμένου να μας κρατούν ήσυχους. Ο εκβιασμός και οι υποσχέσεις: υποσχέσεις για νομιμοποίηση, για μια σύνταξη ύστερα από χρόνια σκληρής εργασίας, υποσχέσεις για διακοπές, για ένα όμορφο αυτοκίνητο ή για ένα μέλλον για τα παιδιά μας. Κι έτσι ξεχνάμε την οργή μας, την καταπνίγουμε καθώς καταλήγουμε να πιστέψουμε ότι καλύτερα είναι να μη νευριάζουμε, ότι πρέπει απλώς να προσπαθήσουμε λίγο ακόμα, να χαμογελάσουμε ακόμα μια φορά˙ γιατί καταλήγουμε να πιστέψουμε ότι έτσι όλα πηγαίνουν καλά.

Κάποιες φορές βλέπουμε σχέδια στους τοίχους των δρόμων. Σχέδια που εκφράζουν ξεκάθαρα την εναντίωση σ’ αυτό τον κόσμο της ταπείνωσης. «Φωτιά στις φυλακές!», «Ας σαμποτάρουμε τη μηχανή απελάσεων!», ή ακόμα «Ζήτω η εξέγερση, οι αποδράσεις, οι ανταρσίες!», «Αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους!». Μέσα στη συννεφιά, τα σημάδια αυτά μας θυμίζουν να παραμείνουμε άνθρωποι απέναντι σ’ έναν κόσμο από μπετόν και κάγκελα. Να εξεγερθούμε…

Τους τελευταίους μήνες, διάφορες φήμες κυκλοφορούν στα σοκάκια της ζωής μας. Φήμες για ταραχές, ξεσηκωμούς και εξεγέρσεις, για τη δυνατότητα να εξεγερθούμε ενάντια στην εξουσία, να καταστρέψουμε τα κτίρια όπου βρίσκονται οι υπεύθυνοι για τη μιζέρια, να σταθούμε αλληλέγγυοι ο ένας με τον άλλο μέσα στον αγώνα. Κι αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε σταδιακά ότι το πιο ισχυρό όπλο της εξουσίας είναι ότι έκλεψε τη φαντασία μας. Αν ο ξεσηκωμός είναι δυνατός τώρα γιατί δεν ήταν και πριν; Αν αυτό είναι δυνατό εκεί γιατί λοιπόν όχι κι εδώ; Η εξουσία μας αφήνει σαν μοναδικό όνειρο αυτό της πλήρους ένταξης στην κοινωνία. Το να είναι κανείς εργαζόμενος (η δουλειά των ονείρων μας) και να ξοδεύει τα χρήματά του ψωνίζοντας. Η υποτιθέμενη καλή ζωή…

Αλλά τώρα πια καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον να περιμένουμε απ’ την εξουσία. Η εξουσία είναι αυτή που είναι: Αγαπάει τα χρήματα και τον έλεγχο˙ τελεία και παύλα. Γιατί λοιπόν να μην απαλλαγούμε απ’ αυτά τα όνειρα που μας αλυσοδένουν; Γιατί να μην αρπάξουμε τα όνειρά μας απ’ την εξουσία και τα όπλα της; Τα όνειρά μας μάς ωθούν στην αναζήτηση συνένοχων εξεγερμένων . Μας επιτρέπουν να κοιτάξουμε πέρα απ’ αυτό τον αδιέξοδο δρόμο και αφού στη φαντασία όλα είναι δυνατά, αυτό μας προσκαλεί να πετύχουμε τα πάντα. Η εξουσία μας έκανε να πιστέψουμε ότι η μιζέρια θα είναι εδώ για πάντα, αλλά αυτό δεν το πιστεύουμε πια. Ένας άλλος κόσμος, μια άλλη ζωή είναι δυνατή.

Οι περισσότεροι από εμάς κατοικούμε σ’ αυτά τα μίζερα σοκάκια, αλλά δε χρειάζεται να είμαστε πολλοί για να ξεκινήσουμε τον αγώνα. Αντίθετα, είναι απόλυτα αναγκαίο ν’ αρχίσουμε να ζούμε την κάθε μέρα σαν μια πρόσκληση στην εξέγερση. Και ναι, για μια επανάσταση χρειάζεται βέβαια να είμαστε πολλοί, αλλά επίσης χρειάζονται στέρεες ιδέες. Βασικές ιδέες που θα μας επιτρέψουν ν’ απορρίψουμε την πολιτική, την αστυνομική παρουσία, τη συνεργασία με τους θεσμούς που διατηρούν την υπάρχουσα τάξη. Ιδέες ισότητας άρα αντιεξουσιαστικές, ιδέες που θα εμποδίσουν μια αντεπανάσταση, ιδέες τις οποίες χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ελεύθερα. Ας εξαλείψουμε τις σχέσεις κυριαρχίας αυτής της κοινωνίας, αλλιώς νέοι ηγέτες θα συνεχίζουν να επιβάλλουν την εξουσία τους. Ας εξαλείψουμε τις σχέσεις ανισότητας˙ από μικρά παιδιά έχουμε συνηθίσει σε σχέσεις εξουσίας και γι’ αυτό (μεταξύ άλλων) τις δεχόμαστε, τις αναπαράγουμε, τις βρίσκουμε φυσιολογικές.

Έχουμε ανάγκη ν’ αντιπαρατεθούμε, να ουρλιάξουμε την οργή μας, να θυμώσουμε. Η αναισθησία μας κάνει να ξεχνάμε ότι το κακό που μας επιβάλλεται δεν είναι μια λεπτομέρεια που μπορεί να ξεχασθεί στα απολεσθέντα. Έχουμε δίκιο να τους σπάμε τα νεύρα, έχουμε απόλυτο δίκιο. Και το κάνουμε γιατί επιθυμούμε ένα δρόμο, αυτόν της Ελευθερίας, και έναν άλλο, αυτόν της Αλληλεγγύης. Μαχόμαστε για το δρόμο της ατομικότητας και της αυτονομίας, της περιπέτειας και του ξαφνιάσματος˙ το δρόμο της θέλησης και της εμπιστοσύνης, το δρόμο της αμοιβαιότητας και αυτόν της ανακάλυψης. Του χαμόγελου, της οικειότητας και του ενθουσιώδους τραγουδιού…

Το κείμενο προέρχεται απ’ το τεύχος Νο 21 της αναρχικής εφημερίδας Hors Service, η οποία κυκλοφορεί περίπου κάθε 3 εβδομάδες και διανέμεται δωρεάν.

Όλα τα τεύχη της εφημερίδας μπορούν να βρεθούν σε μορφή pdf εδώ


http://gr.contrainfo.espiv.net/2011/09/04/as-anatinaxoume-ta-adiexoda/
Translation of "Faire sauter les voies sans issue, Hors Service 21, août 2011

London Calling

Ein Aufruf an andere Revoltierende des Kontinents, das Pulverfass in Brand zu stecken

Die Fähigkeit des Menschen, sich den Umständen anzupassen, kennt keine Grenzen. Man kann ihm die schrecklichste Umwelt aufzwingen, bestehend aus Elend, Armut, Gefängnis; ihm jegliche Aussicht auf ein erfülltes und leidenschaftliches Leben, jede Hoffnung nehmen; ihn sogar ermutigen, die schändlichsten Handlungen im Namen des Vaterlandes, der Moral, der Wahrung der Ordnung zu begehen, und er wird nicht murren. Er wird auf seine Füsse schauen und sich den Umständen anpassen. Diese Fähigkeit ist der Faden, der sich durch die ganze menschliche Geschichte zieht, es ist der Faden der Resignation, der Akzeptierung des Inakzeptablen, die Auslöschung von sich selbst im Namen des „geringeren Übels“.
Doch es ist nicht immer so, und es wird niemals immer so sein. Es hätte auch anderes herauskommen können, dort oben in England, in London, in dem Quartier von Tottenham, wo Mark Duggan von den Kugeln der Polizei getötet wurde, die ihn abfangen wollte. Es hätte nichts hervorrufen, vielleicht einige Tränen verursachen können, aber nichts weiter. Nun, so ist es nicht herausgekommen, die Akzeptierung dieses x-ten Polizeimordes musste einer Wutexplosion Platz machen, die schnell praktische alle grossen Städte von England umfasste. „London in Flammen und Blut“ titelten die Zeitungen um die Wut zu beschreiben. „London in den Händen von Aufrührern und Plünderern“, sagte man, um die unzähligen Angriffe gegen Läden, Supermärkte, Einkaufszentren, Staatsgebäude, Polizeiposten, Schulen und die tausenden Leute zu beschreiben, die eine Wut lostraten, die in gewisser Weise ein Echo von dem ist, was im November 2005 in Frankreich, oder auch im Dezember 2008 in Griechenland geschah.
Diese Revolte in England ist mit einer solchen Gewalt ausgebrochen, dass man sagen könnte, sie enthält all die Gewalt, die im Alltag, in allen gesellschaftlichen Beziehungen erlebt wird. Die Gewalt der Arbeit, der vergifteten Umwelt, der rücksichtslosen Konkurrenz unter allen, des Elends, der Miete, der Schule, des Staates… hat heute in England ein Echo in der Strasse gefunden, ein Echo der Revolte, die sich dagegen stellt, direkt, ohne irgendwelchen politischen Dialog, ohne Waffenruhe noch möglichen Frieden. Und wenn während dieser Revolte sehr wohl auch schmutzige Dinge passieren konnten, wie die Medien, die Verteidiger der Ordnung, die „kritische Unterstützung“ der Linken, die Reformisten und Humanitaristen ununterbrochen wiederholen, bleibt noch immer die Frage, zu wissen, was schändlich ist, und wieso es das ist. Die Meinungen werden auseinandergehen. Doch es muss klar sein, dass diese Akte nichts sind, verglichen mit den schmutzigen Dingen, die sich jeden Tag abspielen, gerechtfertigt und angeregt durch die Macht (Massaker, Kriege, Folter, Ausbeutung,…) oder durch die gesellschaftliche Ordnung in ihrer Gesamtheit (häusliche Gewalt, Konkurrenz bis auf den Tod, Drogen und Antidepressiva für das Vergessen,…). Sie sind vielmehr eine Weiterführung, ein Schatten einer zu kaputten Welt, die die Entscheidung, nicht funktionieren zu wollen, mit dem Bannfluch des Verrückten oder des Kriminellen bestraft. In diesem Sinn könnte man sagen, dass die Gewalt einer Revolte befreiend ist, wenn sie sich gegen das richtet, was uns unterdrückt und einschliesst, und dass sie sich von der Gewalt der Macht und der Gesellschaft in dem Sinne unterscheidet, dass sie die Hindernisse zerstört, um eine Welt auf anderen Grundlagen zu errichten, während die zweitere ankettet, unterwirft und die bestehende Ordnung schützt.
London Calling, diese erste grosse Revolte im Innern von Europa seit den Erhebungen in der arabischen Welt. Sie ist vielleicht ein Vorzeichen, dass die kommenden Zeiten von heftigen Konflikten gezeichnet sein werden, die diegenigen, die die gegenwärtige gesellschaftliche Ordnung aufrechterhalten wollen, jene gegenüberstellen werden, die sie umstürzen wollen – vielleicht noch ohne genau zu wissen, was sie anstattdessen wollen. Doch die Revolte muss so oder so vom Negativen ausgehen, von der Verneinung dessen, was ist, um Raum und Zeit zu befreien, um andere soziale Beziehungen zu konstruieren. Wir, Anarchisten, wollen ohne Umwege die Zerstörung der gegenwärtigen Ordnung, die aus Ausbeutung, Reichen und Armen, Autorität, die jegliche Freiheit zermalmt, ausser jene, den Bossen zu gehorchen, und erstickenden Beziehungen unter den Menschen besteht, und wir haben dennoch keinen präzisen Plan, um sie zu ersetzen. Stattdessen jedoch haben wir einen Traum und ein Verlangen nach Freiheit, das uns zum Kampf antreibt. In diesem kampf kann man andere Revoltierende treffen, die sich auf dem ihren Weg befinden, und Komplizenschaften und Beziehungen schmieden, die in sich bereits die Keime einer anderen Welt enthalten.
London Calling, denn diese Revolte ist nicht nur ein Vorzeichen, sondern auch ein Aufruf, die bösen Leidenschaften zu entfesseln. Nicht mehr Angst zu haben, dem entgegenzutreten, was unsere Leben zerstört, den Moralismen die Maske herunterzureissen, die die Leute verdammen, wenn sie sich auflehnen, und sie loben, wenn sie befehlen oder gehorchen, unsere Augen von dem Feuer beleuchten zu lassen, das diese elende Welt umfassen soll. London Calling, ein Aufruf an andere Revoltierende des Kontinents, das Pulverfass in Brand zu stecken.

[Übersetzt aus Hors Service, nr. 21., 18. August 2011. http://andiewaisendesexistierenden.noblogs.org/post/2011/09/03/london-calling/#more-1600]